Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/872

zdawało mi się, że jestem jako ów człowiek, który widząc jak innego w lesie napadają złoczyńcy, kryje się za drzewa i pozwoli go obedrzeć, okaleczyć, zasztyletować, nie dając mu pomocy. Głucho jęcząc, powiedziałem sobie, że prócz śmierci, lekarstwo jest na wszystko, i że sama śmierć nawet jest złem jednostkowem, na którem nie cierpi rodzaj cały. Raz, kiedy jeden umierający okazywał mi swe rany, zapytałem go: „Kto ci je zadał?“ „Społeczeństwo! bliźni!“ odpowiedział. Wtedy, powiedziałem mu: „Nie, to nie społeczeństwo, nie bliźni zadali ci te rany. Nie bliźniemi mojemi są ci co czyhają na ciebie w głębi lasu i wydzierają sakiewkę; nie są bliźniemi mojemi ci, co wiążą ci ręce i mordują. Są to ludzie źli, przeciwko którym trzeba walczyć, są to chwasty, które trzeba wydrzeć „Mogęż to uczynić?“ zapytał mnie zraniony. „Jestem sam jeden“. „Nie, odpowiedziałem, podając mu rękę, jest nas dwóch“.
 — Przepraszam cię, Salvatorze, rzekł Justyn chwytając jego rękę, jest nas trzech.
 — Mylisz się Justynie, jest nas pięćkroć sto tysięcy!
 — Dobrze, rzekł Justyn, którego oczy zaiskrzyły się radością, i niech Bóg, który mnie słyszy, odrzuci mnie od siebie w dniu, w którym zapomnę lub wyprę się słów moich.
 — Dobrze, Justynie!
 — Niech idzie do szatana ten nędzny zbiór idjotów, intrygantów, jezuitów, który bezwstydnie nazwano Odnowieniem, a który jest tylko podmuchem obcym wiejącym na ziemię francuzką!
 — Dosyć, rzekł Salvator, bądź u mnie o piątej i uprzedź swoich, że nie powrócisz na noc.
 — Gdzie pójdziemy?
 — Powiem ci o piątej.
 — Czy trzeba wziąć broń?
 — Nie trzeba.
 — O piątej?
 — O piątej!
 Rozstali się.
 Jak widzimy, dosyć im było jednej chwili dla porozumienia się w sprawie, w której obaj narażali głowy.
 O piątej Justyn był już u Salvatora.
 Salvator przedstawił go Fragoli.
 — Przyrzekłem ci, rzekł, nauczyciela śpiewu dla Kar-