Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/877

 — Więc chcesz ją zabić? rzekł Salvator powstrzymując go.
 Zrobił się w gęstwinie ruch, który ściągnął uwagę Miny. Zatrzymała się, spozierając niespokojnie i gotowa uciec, jak spłoszona gazeta.
 — To ja, panienko, rzekł Salvator, nie obawiaj się niczego. I odsuwając gałęzie, ukazał się oczom Miny.
 — A! to pan! rzekł. Jakżem szczęśliwa z twego przybycia, mój przyjacielu.
 — Ja także, tembardziej, iż przynoszę ci wiadomości.
 — O Justynie?
 — O Justynie, o matce jego, o siostrze, o dobrym panu Millerze.
 — O! ja niewdzięczna! Zapomniałam o wszystkiem, co nim nie jest. Cóż pan robiłeś od wczoraj? Opowiedz mi.
 — Nasamprzód odszukałem twój zegarek.
 — O! tem lepiej!
 — Odwiedziłem całą twoją kochaną rodzinę, zaniosłem Justynowi zapewnienie o twojej miłości i otrzymałem wzajemne.
 — O! jak pan dobry!... A czy Justyn był bardzo szczęśliwy?
 — Pytasz pani o to? Dobrze, że nie zwarjował.
 — Dziękuję, trzykroć dziękuję! Czy powiedziałeś mu pan gdzie jestem?
 — Powiedziałem.
 — A wtedy?...
 — Wtedy, pojmujesz pani, żądał ażebym go tu przyprowadził.
 — O! pojmuję, pojmuję!
 — Ale pojmujesz pani także, iż pierwszą moją myślą było odmówić mu tego zadowolenia.
 — O! nie, nie, panie, tego już nie pojmuję.
 — Powiadam pani, pierwszą myślą moją.
 — A... drugą? zapytała Mina wahająco.
 — Druga była przeciwną pierwszej.
 — Tak że?... zapytała Mina cała drżąca.
 — Umówiłem się z Justynem że go tu przyprowadzę.
 — A kiedy go pan przyprowadzi?
 — Kiedykolwiek wieczorem.
 — Kiedykolwiek! wyrzekła Mina z westchnieniem, i on zgodził się czekać?
 — Nie.