Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/886

 Widząc otwierającą się furtkę i w niej starą pokojówkę, Petrus, który zarówno z Reginą policzył jedenaście uderzeń zegara, wyszedł z za drzewa i zapytał:
 — Czy to nie mnie szukasz, Nano?
 — Właśnie, pana, przychodzę z rozkazu...
 — Księżniczki Reginy, wiem, odrzekł młodzieniec niecierpliwie.
 — Hrabiny Rappt, poprawiła Nana.
 Petrus poczuwał dreszcz przebiegający po żyłach; zimny pot wystąpił mu na czoło. Oparł się o drzewo, ażeby nie upaść. Na te słowa: „Hrabiny Rappt“ myślał, czy nie nastąpiło odwołanie. Szczęściem Nana dodała:
 — Proszę iść za mną.
 I odsłaniając drzwi, które zamknęła za sobą, wprowadziła Petrusa do ogrodu. W kilka sekund potem, otwierała drzwi od pracowni, a młodzieniec spostrzegł w półcieniu swą ukochaną Reginę, czyli, jak mu się zrazu zdawało, widmo tej, którą znał.
 — Oto jest pan Petrus, rzekła stara pokojówka, prowadzając młodzieńca.
 — Dobrze, odparła Regina, zostaw nas samych i bądź w przedpokoju.
 Nana wyszła; Petrus i Regina pozostali sami.
 Regina dała znak ręką Petrusowi, ażeby się zbliżył, ale młodzieniec nie ruszając się z miejsca:
 — Raczyłaś napisać do mnie, pani hrabino, rzekł, naciskając na ten ostatni wyraz z niemiłosierną srogością zrozpaczonych kochanków.
 — Tak, panie, odpowiedziała Regina głosem łagodnym, czuła bowiem ile on musi cierpieć, tak, chciałam się z panem rozmówić.
 — Ze mną, pani? Ze mną rozmówić się chcesz w dniu, w którym omałom nie umarł z boleści na wieść o dokonaniu tego związku małżeńskiego, łączącego cię nazawsze z człowiekiem, którego nienawidzę?
 Regina uśmiechnęła się smutno, a w tym uśmiecha czytać było można: „Czy sądzisz, że ja go mniej nienawidzę od ciebie?“ Potem dodała:
 — Weź pan taboret Pszczółki i usiądź przy mnie.
 Petrus usłuchał, pokonany łagodnym i zarazem poważnym głosem Reginy.