Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/904

 — Pan, mnie oszczędzić sromoty?
 — Tak, obiegają o tym młodzieńcu pewne wieści...
 Regina zadrżała, nie na to co hrabia miał powiedzieć, ale na to, co Petrus miał usłyszeć.
 — Nie wierzę, przerwała.
 — Jeszcze nic nie powiedziałem, a pani z góry już mi przeczysz?
 — Bo z góry wiem, że pan skłamiesz.
 — Pomimo pokrewieństwa z generałem de Courtenay, nie przyjmują go w żadnym domu z przedmieścia Saint-Germain.
 — Bo on nie raczy przedstawiać się w salonie, gdzie mógłby spotkać pana.
 — Żyje jak książę, a wiadomo, że nie ma majątku.
 — A! tak, spotkałeś go pan raz w lasku Bulońskim jadącego na najętym koniu i raz na balkonie w teatrze Francuskim, za biletem, który mu dał przyjaciel jego Jan Robert.
 — Bankierem jego mienią jakąś księżniczkę teatralną...
 — Panie! krzyknęła Regina, blada z gniewu i zgrozy, zakazuję ci lżyć człowieka, którego kocham.
 Słowa te rzuciła w stronę oranżerji, ażeby Petrus zrozumiał dobrze, iż one odnoszą się do niego, potem zadzwoniwszy:
 — Jeżeli co może mnie pocieszyć w tem, że słucham obelg pańskich przeciw nieobecnemu, dodała, to przekonanie, że gdyby ten nieobecny stanął przed panem, nieśmiałbyś powtórzyć ani jednego słowa.
 W tej chwili drzwi się otworzyły i weszła Nana.
 — Odprowadź pana hrabiego, rzekła Regina, podając jej w rękę lichtarz.
 A gdy hrabia, zgrzytając zębami z wściekłości, zdawał się wahać:
 — Proszę wyjść, panie hrabio! odezwała się Regina z gestem najwyższego rozkazu i wskazując na drzwi.
 Hrabia byłby się zapewne opierał; ale struchlał przed wielkością młodej kobiety. Rzucił na nią wzrokiem węża zmuszonego do ucieczki i ze ściśniętemi szczękami, ze skurczoną pięścią, głosem głuchym i groźnym:
 — Niech i tak będzie, pani, odezwał się, żegnam.
 I poszedł za Naną, która drzwi za nim zamknęła.
 Ale scena była zbyt gwałtowną: serce Reginy, jak na-