Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/93

być dalej od niej jak czeczotka od gniazda, że patrzyli jeszcze. Weszli więc w zboże na palcach, idąc pocichu, ażeby nie zbudzić dziewczynki. Przeszli pole wzdłuż, a potem wszerz; obeszli naokoło, jak dojeżdżacz knieję, w której wpadł na trop zwierzyny. Nareszcie postanowili zbudzić dziewczynkę.
 Otworzyła lazurowe oczęta, zdziwione lecz śmiałe. Rzekłbyś dwa żyjące bławatki. Patrzyła na dwóch mężczyzn bez żadnej obawy.
 — A ty co tu robisz, dzieweczko? zapytał pan Miller.
 — Odpoczywam sobie, proszę pana, odpowiedziała.
 — Jakto, odpoczywasz? zawołali razem.
 — Tak, zmęczyłam się bardzo, nie mogłam już iść, położyłam się i zasnęłam.
 Pierwszem słowem dziewczynki tej, zbudzonej przez obcych, nie było wołanie matki.
 — Powiadasz, żeś się bardzo zmęczyła, moje dziecię? powtórzył pan Miller.
 — O! tak, panie, odpowiedziała dziewczynka, potrząsając głową dla poprawienia roztrzepanych włosków.
 — Więc chodziłaś gdzieś daleko? zapytał znów nauczyciel.
 — O! bardzo daleko, odrzekła dzieweczka.
 — A gdzież są twoi rodzice?
 — Moi rodzice? wyrzekła dziewczynka siadając i spozierając na nieznajomych z minką zdumioną, jak gdyby mówiono jej o rzeczach z nieznanego świata.
 — Tak, rodzice, powtórzył łagodnie Justyn.
 — Ależ ja nie mam rodziców, odpowiedziała dziewczynka z prostotą, takim samym tonem, jak gdyby im chciała powiedzieć: „Nie wiem o czem mówicie“.
 Dwaj przyjaciele spojrzeli na siebie ze zdziwieniem, a potem na nią z politowaniem.
 — Jakto, więc nie masz rodziców? nalegał stary nauczyciel.
 — Nie, panie.
 — A gdzież twój ojciec?
 — Nie mam.
 — A matka?
 — Nie mam.
 — Któż cię wychował?
 — Mamka.