Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/930

magał koniecznie, byłby to jednak ciężki obowiązek do spełnienia.
 Nic więc dziwnego, że słowa zamierały na ustach księdza Dominika.
 — Mów dalej przyjacielu, powtórzył hrabia.
 — Chcesz panie hrabio, abym o niej mówił?
 — Tak, chcę wiedzieć jaką on kobietę pokochał.
 — Zacna i szlachetna dopóki żył Kolomban, męczennica od czasu jego śmierci.
 — Czy znałeś ją?
 — Tak jak Kolombana.
 Dominik opowiedział hrabiemu wszystko o Karmelicie, od pożycia jej z matką, aż do straszliwej katastrofy.
 Hrabia wysłuchał opowiadania, nieruchomy, z oczami w jeden punkt utkwionemi. Chwilami cicha łza spływała po jego twarzy. A kiedy ksiądz skończył mówić:
 — Byliby szczęśliwi, rzekł, przy mnie, w starej baszcie Penhoelu! I ja byłbym szczęśliwy przy nich...
 — Panie hrabio, podjął Dominik, widząc starca usposobienie, czy nie mógłbym zawieźć Karmelicie przebaczenia od ojca Kolombana?
 Hrabia zadrżał i zdawał się wahać przez chwilę. Potem z nieopisanym akcentem prośby w głosie:
 — Niech Bóg przebaczy Karmelicie, wyrzekł, jak ja jej przebaczam...
 I wzniósł ręce do nieba. Wstał i krokiem pewnym poszedł do biurka.
 Jedna lampa tylko paliła się w pokoju, hrabia przez chwilę szukał kluczyka, potem wyjął z szuflady pakiecik owinięty w papier. Zbliżył się do księdza, który rękę mu podał.
 — Dziękuję hrabio, rzekł, za przebaczenie udzielone nieszczęśliwej.
 — Nie dosyć przebaczyć, odpowiedział starzec, ale ja z przerażeniem myślę, co to za nieszczęście dla niej, że go przeżyła. Ilekroć modlić się będę za „niego“, pomodlę się i za nią... A jako uznanie dla kobiety, którą mój syn wybrał, posyłam jej jedyny skarb jaki posiadam, pierścień jasnych włosów, ręką matki jego ucięty.
 Przy tych słowach rozwinął pakiet i na papierze napisał te słowa: