Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/934

szukać będę jej tajemniczych, wzniosłych pociech. Nie troszcz się więc o moje życie, droga siostro. Myśleć będę o tobie i w myśli tej czerpać siły; myśleć będę o nim i stanę się wielką.
 — Dobrze, Karmelito! rzekła Fragola, bądź pewną, że Bóg da ci kiedyś chwałę, jeżeli nie szczęście.
 W chwili, gdy Fragola kończyła te słowa, ozwał się dzwonek u drzwi.
 Na ten odgłos, który nie miał przecież nic przestraszającego, bladość Karmelity wzmogła się tak, że Fragola myśląc, iż przyjaciółka jej zemdleje, wydała lekki okrzyk.
 — Co ci jest? zapytała.
 — Nie wiem, odrzekła Karmelita, ale doznałam w tej chwili dziwnego wrażenia.
 — Gdzie?
 — W sercu.
 — Karmelito...
 — Posłuchaj, albo ja tracę rozum, albo osoba, która zadzwoniła, przynosi mi wieści o Kolombanie.
 Pokojówka Karmelity weszła.
 — Czy pani zechce przyjąć księdza, który przybywa z Bretonji?
 — Ksiądz Dominik! krzyknęła Karmelita.
 — Tak, to on, odezwała się pokojówka, tylko nie pozwolił mi wymieniać swego nazwiska, z obawy, by ono nie zrobiło na pani przykrego wrażenia.
 Czoło Karmelity okryło się zimnym potem. Konwulsyjnie uścisnęła rękę Fragoli.
 — A co, nie mówiłam ci? rzekła do niej.
 — Uspokój się, Karmelito, odezwała się Fragola ocierając czoło jej chustką, uspokój się moja siostro. Czy to tak odrodziłaś się? Bledniejesz przy pierwszej walce, a jednak mogłaż Opatrzność łagodniejszą spuścić na cię próbę, jak zsyłając ci przyjaciela przeszłości twojej?
 — Masz słuszność, Fragolo, odrzekła Karmelita, to też patrz, teraz jestem silną. Potem, zwracając się do pokojówki: Proś księdza Dominika, rzekła.
 Ksiądz Dominik wszedł.
 Był to prześliczny obraz, widok tych trzech postaci: księdza we drrwiach wyciągającego rękę z błogosławieństwem, po nad dwie młode kobiety złączone w uścisku.
 — Pokój wam siostry! rzekł zwracając się do nich, ale