Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/937

 — Czyżbym mogła? zapytała Karmelita. Weź mnie za rękę.
 — Rozpalona bardzo.
 — Gdyby nie gorączka, Fragolo, zdaje mi się, że nie mogłabym żyć.
 Fragola znowu uklękła i biorąc w swoje jej obie ręce:
 — O! moja siostro, gdzież to jest ta siła, z której tak dumną byłaś przed chwilą? Pierwsze słowo zgięło cię jak trzcinę, jak kwiat złamało. Nie zawiodłaś mnie, ale zawiodłaś się sama; nie byłaś tak silną, jak ci się zdawało.
 — Przygotowałam się na boleść, nie na radość, Fragolo. Miałabym siły przeciwko boleści, zbrakło mi ich przeciwko radości.
 — Biedna przyjaciółko moja!
 Karmelita konwulsyjnie ścisnęła ręce Fragoli.
 — On powiedział, że wróci, nieprawdaż?
 — Tak!
 — A kiedy?
 — Niedługo, lecz...
 — Lecz co?
 — Ażebyś cierpliwiej czekała jego powrotu...
 — To...
 — Zostawił coś dla ciebie.
 Jak widzimy, Fragola na ten raz postępowała krok za krokiem. Obawiała się drugiego przesilenia, które w stanie osłabienia jakiemu uległa Karmelita, mogło stać się niebezpiecznem.
 — Coś dla mnie? wykrzyknęła Karmelita. O! daj mi czemprędzej.
 — Poczekaj trochę, rzekła Fragola obejmując ręką szyję Karmelity i pociągnęła ją ku sobie dla pocałowania.
 — Dlaczego mam czekać, Fragolo?
 — Dlatego, widzisz, że... I zawahała się.
 — Dlatego, że co?...
 — Dlatego, że to jest szczęście, a ja cię chcę przygotować...
 — Boże mój! ty mnie do śmierci doprowadzasz.
 — Ażebyś potem lepiej żyła kochana siostro.
 — Mów, mów prędzej, ja chcę! Co ci zostawił dla mnie; ten dobry ksiądz Dominik?
 — Podarek.
 — Podarek dla mnie? zapytała Karmelita zdziwiona.