Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/94

 — A gdzie ona jest?
 — W ziemi.
 Wymawiając te słowa, dzieweczka zapłakała.
 Dwaj przyjaciele rozczuleni, odwrócili się każdy w inną stronę, ażeby nie pokazać, że płaczą.
 Dzieweczka siedziała nieruchomie i zdawała się oczekiwać na nowe zapytania.
 — Zkąd się tu wzięłaś sama jedna? zapytał pan Miller po chwilowej przerwie.
 Otarła łzy paluszkami i odpowiedziała głosem drżącym:
 — Ja idę ze wsi.
 — Z jakiej wsi?
 — Z Bouille.
 — Niedaleko Rouen? zapytał Justyn radośnie, jak gdyby sam będąc z okolic Rouen uszczęśliwiony był tem, że ma współrodaczkę, tę śliczną dziewczynkę.
 — Tak, panie, rzekła.
 I w rzeczy samej, było to świeże Normandzkie dziecię, z licem pulchncm i pełnem; dziewczynka biała i różowa, istna jabłonka w rozkwicie.
 — Któż cię tu przecie przyprowadził? zapytał stary nauczyciel.
 — Przyszłam sama.
 — Pieszo?
 — Nie, w powozie aż do Paryża.
 — Jakto, do Paryża.
 — Tak, a z Paryża pieszo aż tu.
 — I dokądżeś szła?
 — Szłam na jedno przedmieście w Paryżu, co się nazywa przedmieście św. Jakóba.
 — A tam po co?
 — Miałam zanieść bratu mojej mamki list od naszego proboszcza.
 — Ażeby brat mamki wziął cię do siebie, zapewne?
 — Tak, panie.
 — Jakże się stało, że zaszłaś aż tu, moje kochane dziecię?
 — Bo dyliżans przyszedł zapóźno, jak tam mówiono tak, że wszyscy na przedmieściu spali. Więc jak zobaczyłam rogatkę, pomyślałam, że musi być gdzie blisko pole; zaczęłam szukać i znalazłam.
 — Więc chciałaś tu przeczekać do rana, by udać się do osoby, do której cię posłano?