Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/965

szkuje w pokojach gościnnych, powinien je mieć przy sobie.
 — Prawda, lecz dla odbycia drogi z Bondy do Paryża, nie potrzebnem jest świadectwo, jak sądzę.
 — Jeżeli ktoś zajmie mieszkanie u przyjaciół lub własne, ale nie pokój w domu zajezdnym.
 — A! istotnie, to też okażę je natychmiast, i szukać zaczął po wszystkich kieszeniach, lecz nie znajdując, odezwał się z udaną niecierpliwością:
 — Gdzież je wetknąłem u djabła?
 Policjant uczynił znak mający wyrażać, iż kto zaraz nie znajduje dowodów, nie odszuka ich nigdy, i dwom drabom z pałkami, w czarnych kapotach, zlecił straż nad podejrzanym człowiekiem.
 — Do kroćset! wołał Gibasier, zostawić je musiałem w Bondy, przy przebieraniu się ze stroju gońca w strój pocztyliona.
 — Co? co? ozwał się policjant.
 — Tak, rzekł zbrodniarz, uśmiechnięty, szczęściem, nie potrzebuję żadnych papierów.
 — A to jak?
 — Nie potrzebuję. I, zbliżywszy usta do ucha urzędnika szepnął: Waszym jestem!
 — Policjantem?
 — Nie inaczej! przepuśćcie mnie więc.
 — O! pilno ci widać, ptaszku.
 — Śledzę kogoś, rzekł Gibassier, zmrużywszy figlarnie oczy.
 — A któż to taki?
 — Nader niebezpieczny spiskowiec!
 — Czy tak? więc gdzież on jest?
 — Do kata! tożeście go musieli widzieć, schodził przed chwilą, człowiek lat pięćdziesiąt, o siwiejących wąsach, włosy obcięte przy skórze, postawa rycerska... Nie spostrzegliście tej osobistości?
 — Owszem.
 — Otóż więc jego, nie mnie, przytrzymaćby należało!
 — W istocie, tylko, że on posiadał co trzeba do utożsamienia osoby, a ty nie masz nic, więc zabieramy cię.
 — Jakto być może?
 — Jak najlepiej, czy sądzisz, że mi to uczyni przykrość?
 — Mnie zatrzymujecie, mnie!