Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/975

 — Ależ gdy go zgubiłem?
 — Dla nas dwóch obecnie zdobycz nieuchwytna istnieć nie może.
 — Zatem, mówił Gibassier przekonany, iż pan Jackal chwali się, zatem, nie ma chwilki do stracenia.
 I powstał, jak gdyby dla natychmiastowej pogoni, kiedy naczelnik zawołał:
 — W imieniu Jego królewskiej mości, której będziesz miał honor utrzymać chwiejną koronę, dzięki ci składam za twój zapał.
 — Uznaję się też najniższym, ale i najwierniejszym poddanym Najjaśniejszego pana! rzekł Gibassier, skromnie się kłaniając.
 — Doskonale, a bądź pewny nagrody, gdyż nie królów to posądzać można o niewdzięczność.
 — Prawda, niewdzięczne są tylko ludy, odrzekł Gibassier filozoficznie, wznosząc wzrok ku niebiosom i westchnął głęboko.
 — Wiwat! kolego.
 — W każdym razie, kochany panie Jackal, niezależnie od nagród królewskich i niewdzięczności ludów, pozwól mi oświadczyć, iż cały oddaję się na twoje usługi.
 — Nie; raczej będziesz łaskaw zjeść ze mną skromne śniadanko.
 — A on wyślizgnie się tymczasem.
 — Nie, bo on czeka na nas.
 — Gdzie?
 — W kościele.
 Galernik z rosnącym podziwem spoglądał w oczy naczelnika, łamiąc sobie głowę nad zbadaniem, zkąd wie o tajemnicy jego własnej. Cóżkolwiekbądź jednak, pragnąc zgłębić ostatecznie jak daleko sięgają wiadomości pana Jackala, odezwał się z udaną obojętnością:
 — Doprawdy, w kościele? tego się domyślałem.
 — A to czemu?
 — Ponieważ człowiek w ten sposób rozbijający się po publicznych drogach, pospiech swój tem chyba tłómaczy, iż dąży do zbawienia duszy.
 — Coraz to lepiej! winszuję ci tak doskonałego daru obserwacji, gdyż stanie się on na przyszłość ciągłym obowiązkiem twoim.