Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/98

 — Na przedmieściu św. Jakóba.
 — Tak, panie.
 — Ale, rzekł Justyn, ja znałem tam jednego tylko stelmacha, pod Nr. 111.
 — Zdaje mi się, że to ten sam.
 Justyn nie dokończył; przed rokiem prawie te warsztaty stelmasze z pod Nr. 111 naraz zamknięto i dopiero otwarte zostały ale przez jakiegoś ślusarza. Justyn nie chciał powiedzieć nic niepokojącego dziewczynkę, póki sam się nie upewni.
 — Ale tak, tak, mówiła dalej dziewczynka, nie powiem już nawet, że mi się zdaje, iż to ten sam numer, jestem tego pewna.
 — Zkąd jesteś tego pewna, moje dziecię?
 — Tak jest... czytałam kilka razy adres, kazano mi się go nauczyć na pamięć, na wypadek, gdybym list zgubiła.
 — A pamiętasz nazwisko które było na adresie?
 — Oczywiście... Było tam: „Do pana Durier...“
 Dwaj przyjaciele spojrzeli po sobie, ale nic nie odpowiedzieli. Wtedy, mniemając, że milczenie ich pochodzi z braku ufności w jej słowa, dziewczynka dodała z pewnym odcieniem dumy:
 — O, ja oddawna umiem czytać!
 — Nie wątpię, moja panienko, odpowiedział stary nauczyciel.
 — A co myślałaś robić u brata twej mamki?
 — Myślałam pracować.
 — A jaką mianowicie zajmować się pracą?
 — Jakąkolwiek; umiem wiele rzeczy.
 — Nap rzykład?
 — Umiem szyć, prasować, robić czepeczki, znam hafty, koronki.
 Im więcej rozgadywali się z dziewczynką, tem więcej nowych odkrywali w niej zalet, tem więcej sercem lgnęli do niej.
 Niebawem dowiedzieli się całych jej dziejów, którym nie zbywało na pewnej tajemniczości.
 Pewnej nocy, jakiś powóz zatrzymał się w Bouilly, było to w roku 1812; wysiadł z powozu mężczyzna, niosąc w ręku ciężar, którego kształt trudno było rozpoznać. Przybywszy do małego dworka, który samotnie stał na przeciwnej stronie wsi, dobył z kieszeni klucz, otworzył drzwi,