Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/980

o wyborze świątyni, to dlatego, że tam będzie ognisko zebrania.
 Carmagnole wtórował mówiącemu znakami głowy.
 — Że przewidział bytność jego o godzinie dwunastej, nic prostszego, bo spiskowiec, który spędził większą część nocy na rozprawach, nie zechciałby udać się na wczesne nabożeństwo. Oparcie się jego o kolumnę, rzecz nie mniej zrozumiała u człowieka, który tylko co nużącą, czterodniową odbył podróż, lewa zaś strona wybraną być musiała koniecznie przez członka stronnictwa opornego.
 Wszystko to nadzwyczajnem jest wprawdzie, lecz nigdy cudownem, kiedy i ja zrobić sobie mogłem rachunek podobny, co jednak zadziwia mnie, jak mówiłem, to sposób użyty przez owego czarodzieja policyjnego dla odgadnięcia numeru słupa, godziny oparcia się Sarrantego i przybycia w tymże samym czasie księdza.
 — Czy to jedynie chmurzy czoło twoje, panie hrabio?
 — Nie innego.
 — Bah!
 — I prostsza nawet.
 — Czy tak?
 — Na honor!
 — Czy więc nie raczyłbyś odkryć przedemną tej tajemnicy?
 — Z całą przyjemnością.
 — Słucham cię przeto.
 — Czy znasz Barbettę?
 — Znajomą mi jest tylko ulica tej nazwy.
 — To nie to samo.
 — Nie obcą mi także brama tego nazwiska, tworząca niegdyś część gmachu Filipa-Augusta, a która tak nazwaną została od imienia pewnego Stefana Barbette.
 — Jeszcze nie to.
 — Znajomy mi prócz tego pałac Barbette, w którym Izabela Bawarska powiła delfina Karola VII, a książę Orleański, wyszedłszy zeń w nocy 23. listopada 1407 roku, zamordowany został.
 — Dosyć tego! krzyknął Carmagnole, dosyć! dwa słowa więcej, a postaram się o katedrę historji dla ciebie.
 — Istotnie, erudycja to gubiła mnie zwykle, lecz nareszcie mów o jakiejże to prawisz Barbecie, z ulicy, bramy, czy pałacu.