Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/983

gdy odpowiedziałam, że jeszcze nie wrócił, rzekł: „oświadczam więc pani, iż zjawi się dziś wieczorem, albo jutrzejszego rana.“ Czyż to nie przestraszające?
 — „Zapewne.“
 — A! odpowiedziałam, na honor Periny! bardzo jestem z tego rada! „Czyż dlatego, że jest waszym spowiednikiem?“ zapytał przybyły z uśmiechem. — „Panie! zawołałam, wiedz, że nie wyznaję grzechów przed tak młodymi ludźmi.“ „Wyśmienicie! prosiłbym więc o pióro, napiszę do niego, czy tylko znajdzie się pieczątka?“ „O! co tego to nie posiadam,“ odpowiedziałam.
 — „I rzeczywiście nie miałaś?“ zapytała Barbetta.
 — Miałam! ale po co mi czynić ofiarę z laku, czy pieczątek jakiemuś tam nieznajomemu?
 — „Tak, z czasem stałoby się to upadkiem twoich zasobów“.
 — Nie dlatego, lecz żądać od kogoś pieczątki do listu, to wygląda na nieufność.
 — „Tak, ozwała się Barbetta, a przytem przeszkadza przeczytać list po odejściu oddawcy. Ale ten, jak widzę, jest zapieczętowany?“
 — Nie mów mi już o tem! póty przetrząsał pugilares, aż wyszukał jakiś stary opłatek.
 — „Tak, że nie wiesz co w liście stoi?“
 — A cóżby mi przyszło z wiadomości, że pan Sarranti bawi tu pod nazwiskiem Dubreuila, i że ma dziś o dwunastej czekać na księdza Dominika przy trzecim lewym filarze w kościele Wniebowzięcia?
 — „Zatem odczytałaś?“
 — Ciekawą byłam dlatego właśnie, że za pilnie ukrywał.
 — W tej chwili, opowiadał dalej Carmagnole, zadzwoniono na wieży św. Sulpicjusza, i odźwierna krzyknęła:
 — A! zapomniałam, iż pogrzeb o dziewiątej, a mój mężulek pije dotąd! Kogóż mam zostawić tu na straży, chyba kota naszego?
 — „A mnie to nie masz?“ zapewniała Barbetta.
 — Naprawdę? oddałabyś mi tę przysługę?
 — „Takie głupstwo!“
 Na tak uprzejme zapewnienie, wynajmująca krzesła udała się do właściwych jej posług, zakończył Carmagnole.
 — Rozumiem, zauważył Gibassier, twoja Barbetta została, dla odczytania listu, bo otworzyć go nie tak wielka sztuka.