Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/994

 — Więc wiedzieli, że będzie rozruch? przyjaciele pańscy zwietrzyli rozruch?
 — O! najzupełniej, kochany panie Jackal. Najstarsi majtkowie nie domyślają się burzy z taką przenikliwością, jak moi przyjaciele zwietrzyli rozruch.
 — Doprawdy?
 — Bezwątpienia. Wyznaj wreszcie, kochany panie Jackal, że trzebaby dużo złej woli, ażeby nie pojąć tego, co się dzieje.
 — A cóż się takiego dzieje? zapytał pan Jackal zsuwając okulary na nos.
 — Nie wiesz pan?
 — Zgoła nic.
 — To pan się zapytaj tego pana, którego tam aresztują.
 — Gdzie? zapytał pan Jackal nie podnosząc okularów, co dowodziło, że on tak dobrze jak i Salvator widział dokonywane aresztowanie. Jakiego pana?
 — A! prawda, rzekł Salvator, masz pan wzrok tak krótki, że nie mógłbyś dojrzeć. Jednakże, spróbój pan... Patrz, tam, o dwa kroki od mnicha.
 — A! w samej rzeczy, zdaje mi się widzę, jakby suknię białą.
 — A! na Boga! zawołał Salvator, ależ to ksiądz Dominik, przyjaciel biednego Kolombana. Myślałem, że jest w Bretonii, w zamku Penhoel.
 — Był tam istotnie, rzekł pan Jackal, ale powrócił dziś rano.
 — Dziś rano? Dziękuję panu za tak dokładną wiadomość, rzekł z uśmiechem Salvator. Otóż, obok niego, czy widzisz pan?
 — A! tak, człowieka, którego aresztują, to prawda: żałuję tego obywatela całem sercem.
 — Więc go pan nie znasz?
 — Nie.
 — A znasz pan tych, co go aresztują?
 — Mam wzrok tak słaby... a przytem ich tam jest dużo, zdaje mi się.
 — Dwaj mianowicie trzymają go za kołnierz; czy tych pan nie znasz?
 — Aha! tych dwóch to znam. Ale gdzie ja ich u licha widziałem? Doprawdy, nie wiem.
 — Nie pamiętasz pan?