Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/996

tycznej, rozkazał swym agentom pod temże nazwiskiem aresztować upartego spiskowca.
 Na widok aresztowania ojca, ksiądz Dominik uniesiony pierwszym popędem, rzucił się ku niemu. Ale pan Sarranti zatrzymał go znakiem.
 — Nie mieszaj się „pan“ do tej sprawy, rzekł do mnicha. To jakaś omyłka, jutro zapewne będę wolny.
 Mnich cofnął się przed tem zaleceniem, które uważał jako rozkaz.
 — Zapewne, rzekł na to Gibassier, jeżeli się mylimy, sprawiedliwość będzie panu oddana.
 — Ale na mocy jakiego rozkazu aresztujecie mnie?
 — Mamy rozkaz sprowadzić niejakiego Dubreuila, który tak jest do pana podobny, że nie zatrzymując pana, minąłbym się ze swym obowiązkiem.
 — A dlaczegóż, jeżeli chcecie uniknąć skandalu, aresztujecie mnie tu, nie gdzieindziej?
 — Bo policja aresztuje tam, gdzie kogo spotka, rzekł Carmagnole.
 — Nie licząc, że biegamy za panem od samego rana, dodał Gibassier.
 — Jakto, od rana?
 — Tak, rzekł Carmagnole, od czasu jak pan wyszedł z hotelu.
 — Z jakiego hotelu? zapytał Sarranti.
 — Z hotelu na placu Saint-André-des-Arcs, rzekł Gibassier.
 Na te słowa, jakby błyskawica przemknęła przez umysł Sarrantego. Zdawało mu się widzieć na twarzy, słyszeć w głosie Gibassiera, coś co mu przypominało rysy i dźwięki nieobce. Potem przyszła mu na pamięć: podróż, Węgier, kurjer z depeszami, pocztylion, jak we mgle, a jednak instynktem odgadł wszystko.
 — Nędzniku! zawołał Korsykanin bledniejąc jak trup i sięgając ręką pod surdut.
 Gibassier spostrzegł błysk sztyletu i możeby śmierć była nastąpiła zaraz, jak piorun za błyskawicą, ale Carmagnole, który widział i zrozumiał ruch, schwycił oburącz rękę Sarrantego.
 Czując się ściśnionym przez dwóch ludzi, Sarranti, zbierając całą siłę, wymknął się i rzucając się ze sztyletem w ręku w zbitą masę: