Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/10

zwiedzał po raz pierwszy Francję, jeszcze jako następca tronu, był na obiedzie u nieboszczyka króla, który otrzymał w darze od cesarza Austrji dwanaście butelek tokaju pierwszego zbioru, a wiadomo, iż tokaj taki idzie wszystek do piwnic cesarskich i że panujący piją to wino o tyle tylko, o ile cesarz łaskawie go udzielić raczy...
 — Wiem o tem.
 — Otóż, mości książę, z tych dwunastu butelek, o jakich wspominałem, zostało dwie zaledwie.
 — Ho! ho!...
 — Jedna w piwnicach króla Ludwika XV...
 — A druga?
 — Otóż to! mości książę — odpowiedział marszałek dworu z uśmiechem, czując, iż po długiej walce nadeszła chwila zwycięstwa — ta druga została wykradziona.
 — Przez kogo?
 — Przez jednego z moich przyjaciół, szafarza nieboszczyka króla.
 — A on tobie ją ofiarował?...
 — Nieinaczej, mości książę — odrzekł z dumą marszałek domu.
 — I cóżeś z nią zrobił?
 — Schowałem jak najstaranniej w piwnicach mego pana.
 — A któż był w owym czasie twoim panem?...
 — Książę Ludwik de Rohan, kardynał.
 — Boże, to aż w Strasburgu?
 — W Saverne, mości książę.
 — I posłałeś aż tam po to wino? — zawołał książę.
 — Tak, książę — odparł marszałek dworu z wyrzutem.
 Richelieu uchwycił rękę starego sługi, i ściskając ją serdecznie, zawołał:
 — Przebacz mi, przebacz, mój kochany, jesteś ideałem marszałków dworu!
 — A chciał książę mnie wypędzić! — odpowiedział sługa, wzruszając głową i ramionami.
 — Nigdy! mój kochany, nigdy. Kiedyż powróci ten upragniony kurjer?
 — Raczy książę osądzić sam, czy traciłem czas napróżno: którego dnia książę zadysponował obiad?
 — Zdaje mi się, że onegdaj.