Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/103

 Dokonawszy tej czynności, cofnął się, aby ustąpić miejsca dworzanom.
 Królowa, pogrążona w chwilowej zadumie, nagle podniósłszy głowę:
 — Czuję, że, siedząc, łatwo przeziębić się mogę — powiedziała — pojedziemy jeszcze.
 I powróciła do sani.
 Filip daremnie oczekiwał rozkazu.
 Nadbiegło dwudziestu panów.
 — Nie, niech przyjdą hajducy moi — rzekła, dziękuję wam, panowie.
 A kiedy ci już stanęli za saniami:
 — Wolniutko — powiedziała im — wolniutko.
 I przymnkąwszy oczy, pogrążyła się w cichem marzeniu.
 Sanki powoli się oddalały, pociągając za sobą tłumy ciekawych i zazdrosnych.
 Filip pozostał sam, ocierając wilgotne od potu czoło.
 Upatrywał Saint-Georges‘a, aby złagodzić jego porażkę, choć słowem uprzejmem.
 Lecz odebrał on od księcia Orleańskiego, swego protektora, zlecenie i opuścił plac boju.
 Filip, trochę smutny, poczęści znużony, sam przerażony nieledwie tem, co nastąpiło, stał nieruchomy, przeprowadzając oczyma oddalające się sanie królowej, gdy poczuł, że coś się o jego bok obciera. Obrócił się i zobaczył ojca.
 Staruszek, skulony niby karykaturka Hoffman‘a, zakutany w futro jak samojed, trącał go łokciem, ażeby nie wydobywać ręki z zarękawka, wiszącego mu na szyi.
 Oczy jego, rozszerzone od zimna i radości, wydawały się pałającemi.
 — Cóż — czy nie uściskasz mnie, mój synu? — powiedział.
 Wymówił te słowa tonem, jakim odezwałby się ojciec atlety greckiego, składający mu podziękowanie za zwycięstwo, w cyrku odniesione.
 — Z całego serca, drogi ojcze, — odpowiedział Filip.
 Pomimo tej czułej formy, pewien chłód przebijał jednakże w oświadczeniu.
 — La, la, a teraz, kiedyś mnie uściskał, ruszaj żwawo.
 I popchnął go naprzód.
 — Dokąd? — zapytał Filip.
 — Ależ tam, u djabła!...