Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/104

 — Gdzie tam?...
 — No, za królową.
 — Nie, mój ojcze, dziękuję ci.
 — Jakto... nie?... co to... dziękuję?... Oszalałeś, czy co?... Nie chcesz iść za królową?...
 — Rozumie się, że nie, żartujesz chyba, mój ojcze?
 — Jakto, nie pójdziesz za królową, która cię oczekuje?
 — Oczekuje?...
 — Ależ tak; pragnie cię mieć obok siebie.
 — Pragnie?...
 I Filip wpatrzył się w barona.
 — Zdaje mi się, mój ojcze, że się bardzo zapominasz.
 — To nie do pojęcia!... na honor! — zawołał starzec, prostując się i tupiąc nogą. — Słuchaj, Filipie, powiedz mi z łaski swej, skąd przybywasz?
 — Mój ojcze — odezwał się smutno Filip — lękam się pewnego przypuszczenia.
 — Jakiego?..
 — Że żartujesz sobie ze mnie, albo że...
 — Co takiego.
 — Albo że, tylko się nie gniewaj, ojcze, albo, że zmysły postradałeś.
 Starzec pochwycił rękę syna ruchem tak gniewnym, że młody człowiek zmarszczył brwi z bólu.
 — Posłuchaj, panie Filipie — odezwał się z widocznem rozsierdzeniem — Ameryka to kraj bardzo od Francji oddalony, wiem o tem dobrze.
 — Zapewne, mój ojcze; nie rozumiem jednakże, do czego chcesz prowadzić, mów jaśniej, proszę cię o to...
 — Ameryka to kraj, w którym niema ani króla, ani królowej.
 — Ani poddanych, także...
 — Tak, ani poddanych, mój filozofie. Nie przeczę ci wcale, bo mi to jest zupełnie obojętne, ale to, co mi sprawia przykrość, co mnie obraża, to obawa, że...
 — Sądzę, że obawy nasze całkiem są różnej natury.
 — Obawiam się, żeś gamoń, mój synu, a to nie przystoi na chłopca tak jak ty, prześlicznie zbudowanego; ależ patrz, patrzajże tam!...
 — Widzę, mój ojcze!...
 — Królowa po raz trzeci się już obraca za tobą... tak, tak, mój panie, o!... znowu patrzy się w tę stronę, szuka