Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/108

XI

SUFFREN

 Wbrew wszelkim zwyczajom dworskim, tajemnica była zachowana przed królem i księciem d‘Artois.
 Nikomu nie było wiadomo, o której godzinie, ani też z której strony przybędzie pan de Suffren.
 Król zapowiedział na ten wieczór grę w karty.
 O siódmej wszedł z książętami i księżniczkami z rodziny.
 Królowa przybyła, prowadząc za rękę królewnę, mającą lat zaledwie siedem.
 Zebranie było liczne i świetne.
 Zanim wszyscy miejsca swoje zajęli, hrabia d‘Artois zbliżył się nieznacznie do Marji-Antoniny i szepnął:
 — Spójrz, siostrzyczko, uważnie dokoła.
 — No... — odpowiedziała królowa — patrzę.
 — I cóż widzisz?
 Królowa powiodła oczami, zatrzymała je na ścieśnionych grupach, spojrzała w próżnię i, dostrzegłszy wszędzie dworzan, a pomiędzy niemi Andreę i jej brata, odpowiedziała.
 — Widzę twarze dworzan, szczerze mi życzliwe.
 — Nie patrz na tych, co są, siostrzyczko, szukaj kogo brakuje.
 — A! prawda, daję słowo — zawołała.
 Hrabia d‘Artois roześmiał się serdecznie.
 — Niema go jeszcze — powiedziała Marja Antonina — czyż zawsze wystraszać go będę?
 — Nie, nie to, tylko żarcik się przewleka. Hrabia Pro-