Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/12

z Bastylji; droga z Paryża, lodem pokryta, zabierze mu trzy godziny czasu.
 — Tak, ale jak wyjedzie zaraz po obiedzie więźniów, to jest w południe...
 — Wybacz mi, mości książę, lecz od tego czasu, gdyś był zamknięty w Bastylji, zmieniono godzinę obiadową — więźniowie jedzą teraz o pierwszej.
 — Dziękuję za objaśnienie. Cóż dalej?
 — Pani Dubarry z Luciennes, ma drogę śliską i stromą.
 — O! to jej nie przeszkodzi stawić się akuratnie. Odkąd jest faworytą księcia tylko, rolę królowej gra jedynie z baronami. Żądałem, aby obiad był wcześniej, ze względu na pana de la Pérouse, który dziś wieczór wyjeżdża.
 — Pan de la Pérouse jest obecnie u króla, rozprawia z nim o geografji, kosmografji i t. p. Król nie tak prędko uwolni pana de la Pérouse.
 — To jest bardzo możliwe.
 — To najpewniejsze, mości książę; to samo będzie z panem de Favras, który znajduje się u księcia Prowancji i traktuje prawdopodobnie o sztuce pana Carona Beaumarchais.
 — O „Weselu Figara“?
 — Tak, mości książę!
 — Nie przypuszczałem, żeś taki wszechstronny człowiek!
 — W chwilach wolnych chętnie czytam, mości książę.
 — Mamy jeszcze pana de Condorcet, który, jako geometra, będzie chciał być punktualnym.
 — Zagłębi się w rachunkach i napewno się spóźni. Co do hrabiego Cagliostro, to ten zagraniczny magnat, od niedawna osiadły w Paryżu i nie znający zwyczajów Wersalu, z pewnością każe czekać na siebie.
 — No — rzekł książę — oprócz Taverneya, wymieniłeś już wszystkich, i to w porządku, godnym Homera lub mojego biednego Raffa.
 Marszałek dworu skłonił się nisko.
 — Gdzie podasz obiad, kochany panie?
 — W wielkiej sali jadalnej.
 — Ależ ona zimna piekielnie!
 — Od trzech dni mam w niej stale po osiemnaście stopni ciepła.
 — Wyśmienicie! ale oto godzina bije.