Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/124

 — Na wszystko!
 — Co do mnie — powiedziała stara — uważałabym za rzecz najważniejszą porządne zaopatrzenie kuchni, bo pewno teraz, kiedy mamy pieniądze, zechce pani wydawać obiady i urządzać przyjęcia...
 — Cicho! — powiedziała pani de Motte — ktoś stuka.
 — Zdaje się pani — odpowiedziała stara, zawsze niechętna do chodzenia.
 — No, może i teraz jeszcze nic także nie słyszałaś?... A jeżeli to te panie wracają?...
 Ta ostatnia uwaga przekonała panią Klotyldę, więc odrazu ruszyła ku drzwiom.
 — Czy słyszysz? — zawołała pani de la Motte.
 — Słyszę — odpowiedziała stara; — idę, idę.
 Pani de la Motte zgarnęła z pośpiechem złoto do szuflady, a zasuwając ją szepnęła:
 — Boże! gdyby jeszcze z tysiączek choćby luidorów.
 W trakcie tego drzwi od schodów otworzyły się, i rozległy się kroki męskie w przedpokoju.
 Po chwili stara powróciła z listem w ręku. Hrabina przypatrzyła się uważnie pismu, kopercie i pieczęci i podniosła głowę.
 — Służący? — zapytała.
 — Tak, pani.
 — W liberji?
 — Nie.
 — Szarak jakiś zatem?
 — Tak, proszę pani.
 — Znam ten herb — ciągnęła pani de la Motte, patrząc jeszcze na pieczęć i zbliżając ją do lampy.
 — Tarcza o dziewięciu złotych kotwicach, czyjeż to?
 Szukała chwilę w pamięci, ale daremnie.
 — Zobaczymy, co list zawiera! — powiedziała.
 I otworzywszy ostrożnie kopertę, ażeby nie uszkodzić pieczęci, przeczytała co następuje:
 „Pani, wiadoma osoba może być jutro wieczorem u pani, jeżeli jej zechcesz drzwi swoje otworzyć“.
 — I to wszystko?...
 Hrabina znowu zaczęła szukać w pamięci.
 — Do tylu osób pisałam. Zaraz, do kogo pisałam?.. Bóg wie do kogo. Czy to męzczyzna mi odpowiada, czy kobieta?... Pismo zwyczajne... charakter prawdziwie se-