Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/129

upływie ośmiu miesięcy, garnitur do mnieby należał...
 — Nie przeczę, pani hrabino.
 — No więc?...
 — Gdyby należał do pani, przestałby być moją własnością i nie myślałbym, nie troszczyłbym się o naprawy i odświeżania, które kosztują...
 — Sto franków na miesiąc — odpowiedziała hrabina — to drogo; trzeba mi się dobrze zastanowić, może po upływie miesiąca wypadnie to oddać, a nowe obstalować. Sądziłam, że to wszystko wyniesie mi pięćset, do sześciuset franków; pozwólmy sobie, wydajmy sto talarów — dodała w myśli.
 — Biorę — oświadczyła głośno — te meble złocistego koloru do salonu, z takiemiż firankami.
 — Służę pani.
 — A dywany?
 — Służę pani.
 — A co do drugiego pokoju ma pan dla mnie?
 — Sofki oto te zielone, ta wielka szafa dębowa, stół na nogach wygiętych i firanki zielone adamaszkowe.
 — Dobrze, a co do pokoju sypialnego?
 — Łóżko piękne i szerokie, leżankę wyśmienitą, kapę na łóżko aksamitną, srebrem i jedwabiem różowym haftowaną, firanki błękitne, przybory kominkowe gotyckie, bogato złocone.
 — W jakiej cenie to wszystko?
 — Na miesiąc?
 — Tak.
 — Czterysta franków.
 — Zastanów się pan, panie Fingret i nie bierz mnie za gryzetkę. Takich jak ja, byle czem pan nie olśnisz. Oblicz pan, jeżeli łaska, że czterysta franków miesięcznie, czynią cztery tysiące osiemset rocznie, i że cały pałac mogłabym za tę cenę umeblować.
 Fingret podrapał się po uchu.
 — Zrażasz mnie pan zupełnie do swego zakładu — dodała pani de la Motte.
 — Bardzo mi przykro, pani hrabino...
 — Nie dam więcej nad sto talarów za cały sprzęt Joanna wypowiedziała te słowa z taką wyniosłością, że kupiec mimowolnie pomyślał o przyszłości.
 — Ha! niechże tak będzie, pani hrabino.