Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/13

 Książę spojrzał na zegar.
 — Wpół do piątej już, mój kochany!
 — I oto, mości książę, koń wpada w dziedziniec. Jest lokaj!
 — O!... gdybym mógł jeszcze ze dwadzieścia lat być w ten sposób obsługiwanym — mówił stary książę, powracając do lustra, podczas gdy marszałek dworu pędził do swego zajęcia.
 — Dwadzieścia lat! — podchwycił głos wesoły, który przeszkodził księciu spojrzeć w zwierciadło — dwadzieścia lat! drogi książę, życzę ci ich z całego serca, chociaż ja wtedy będę miała już sześćdziesiąt!
 — To ty, hrabino! — zawołał Richelieu — ty najpierwsza? Boże wielki! jakżeś zawsze cudownie piękna i świeża!
 — Bo-m okropnie zmarznięta.
 — Przejdź, proszę, do buduaru.
 — Pragniesz sam na sam, książę?
 — Przybywam na trzeciego — odezwał się drżący głos.
 — Taverney! — zawołał książę. — Niech go wszyscy djabli porwą, szkaradnie nam przeszkodził — szepnął do ucha hrabinie.
 — Błazen! — mruknęła Dubarry, parskając śmiechem.
 I wszyscy troje przeszli do buduaru.