Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/133

 Następnie podsunęła fotel gościowi, sama zaś, zamiast według wymagań etykiety, zająć miejsce na krześle, usiadła w drugim wielkim fotelu.
 Kardynał zrozumiał, że może być swobodny, położy więc kapelusz na stole i, patrząc prosto w oczy Joanny która w nim utkwiła spojrzenie, przemówił:
 — Więc to prawdą jest, moja panno?...
 — Moja pani — przerwała Joanna.
 — Przepraszam... Zapomniałem... więc to prawdą jest proszę pani?...
 — Mąż mój, hrabia de la Motte, Ekscelencjo.
 — Wiem, wiem, proszę pani, żandarm króla czy królowej.
 — Tak jest, Ekscelencjo!
 — Pani więc jest z domu Walezjanka?
 — Tak, Ekscelencjo.
 — Świetne nazwisko!... — powiedział kardynał, zakładając nogę na nogę. — Nazwisko świetne... wygasłe.
 Joanna zrozumiała wątpliwości kardynała.
 — Wcale nie wygasłe, Ekscelencjo, i ja je noszę i mam brata, barona Walezjusza.
 — Racz mnie pani objaśnić cokolwiek o tem pochodzeniu. Lubię bardzo heraldykę.
 Joanna opowiedziała od niechcenia historję, znaną już naszym czytelnikom. Kardynał słucha! i patrzył. Nie zadawał sobie trudu, aby ukrywać wrażenia. Nie wierzył ani w zasługę, ani w wartość Joanny; wiedział, że jest ładna i biedna; patrzył na nią, to dosyć. Joanna, której uwadze nic nie uszło, odgadła myśli swego przyszłego protektora.
 — Zatem — odezwał się znowu niedbale pan Rohan — byłaś pani prawdziwie nieszczęśliwą?
 — Nie skarżę się, Ekscelencjo.
 — W rzeczywistości, przesadzono mi trudne pani położenie. Mieszkanko wygodne, urządzenie bardzo przyjemne i odpowiednie...
 — Dla gryzetki — wtrąciła szorstko Joanna, pragnąc dojść nareszcie do rzeczy.
 Kardynał poruszył się.
 — Jakto! pani to otoczenie nazywasz otoczeniem gryzetki?
 — Nie sądzę, Ekscelencjo, abyś mógł je uznawać za otoczenie księżnej.