Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/135

 — I cóż dalej, proszę pani?
 — Nic, ekscelencjo, widzę, że macie zamiar wesprzeć mnie jałmużną, czy nie tak?
 — O! pani!...
 — Jałmużnę przyjmowałam wprawdzie — ale odtąd przyjmować jej już nie będę.
 — Jak to mam rozumieć?
 — Dość już zniosłam upokorzeń, ekscelencjo; znosić je dłużej jest niepodobieństwem.
 — Pani nadużywa, jak mi się zdaje, wyrażeń. Nieszczęście nigdy nie upokarza nikogo...
 — Z mojem nazwiskiem nawet! Pomyśl, czy odważyłbyś się żebrać, ty, książę de Rohan?
 — Nie mówię wcale o sobie — odparł dumnie zaambarasowany trochę kardynał.
 — Ja, ekscelencjo, znam tylko dwa rodzaje prośby o wsparcie: w karecie, lub u drzwi kościoła; w złocie i aksamitach, albo też w łachmanach. Obecnie, nie spodziewałam się wcale tak zaszczytnej dla mnie wizyty, sądziłam, że zostałam zapomnianą.
 — A! więc pani wiedziałaś, że to ja pisałem? — zawołał kardynał.
 — Widziałam wszak pieczęć na liście.
 — Udawałaś pani jednakże, żeś mnie nie poznała.
 — Bo, anonsując się, nie zaszczyciłeś mnie pan wszakże wymienieniem swego nazwiska.
 — Zachwyca mnie duma pani — odparł z żywością kardynał i patrzył z widoczną przyjemnością w oczy pełne ognia, w piękną twarzyczkę Joanny.
 — Objaśniam zatem — ciągnęła dalej hrabina — że zanim poznałam pana, postanowiłam sobie zrzucić ten nędzny płaszcz, osłaniający moje ubóstwo, pokrywający nagość mojego imienia, postanowiłam sobie pójść w łachmanach, jak każda żebraczka chrześcijańska, i prosić o kawałek chleba, nie przez pychę, lecz z miłosierdzia przechodniów podany.
 — Mam nadzieję, że pani nie jesteś tak zupełnie pozbawioną środków?
 Joanna zamilczała.
 — Posiadasz może jaki kawałek ziemi, choćby obdłużonej; klejnoty rodzinne, jak oto ten, naprzykład?