Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/136

 I wskazał na pudełeczko, którem igrały białe, delikatne paluszki młodej kobiety.
 — To? — zapytała.
 — Niezwykłe jakieś pudełeczko, daję słowo. Czy pani pozwoli?
 Powiedział to i wziął sprzęcik w ręce.
 — A! minjatura — zawołał zdziwiony.
 — Czy znasz pan oryginał tego portretu? — zapytała Joanna.
 — To portret cesarzowej austrjackiej.
 — Doprawdy? — zawołał Joanna — czy tylko pan się nie myli?
 Kardynał przypatrywał się z wielką uwagą sprzęcikowi.
 — Skąd się to pani dostało? — zapytał.
 — Od damy, która była tutaj przedwczoraj.
 — U pani?
 — U mnie.
 — Od damy...
 I kardynał na nowo wpatrywać się zaczął.
 — Źle powiedziałam, Eminencjo — odparła hrabina — było ich dwie...
 — I jedna z nich dała pani to pudełko? — zapytał de Rohan z niedowierzaniem.
 — Wcale mi go nie dała.
 — Jakimże więc sposobem się tu znajduje?
 — Zapomniano go u mnie.
 Kardynał tak się zamyślił, że to panią de la Motte mocno zaintrygowało, uznała więc za stosowne mieć się na baczności. Nareszcie, de Rohan podniósł głowę i, z uwagą wpatrując się w hrabinę, rzekł:
 — A jak się nazywa ta dama? Wybaczy mi pani zapewne, że zadaję jej to pytanie; że stawiam się w roli sędziego śledczego.
 — Gdybym znała damę, która to zostawiła...
 — To cóż?
 — Odesłałabym była zgubę w tej chwili. Dla niej ma to wartość prawdopodobnie, i nie chciałabym narażać jej na czterdzieści osiem godzin niepokoju za uprzejmą wizytę.
 — Nie zna jej pani, zatem...
 — Nie; wiem tyle tylko, że jest przełożoną stowarzyszenia miłosierdzia w Wersalu. Od kobiet przyjmuję