Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/137

wsparcie, nie poniża ono kobiety ubogiej; a dama ta, powiadomiona o mojem smutnem położeniu, odwiedziwszy mnie, pozostawiła mi sto luidorów nad kominkiem.
 — Sto luidorów! — zawołał zdziwiony kardynał. — Wybacz pani — dodał — nie dziwi mnie, że udzielono jej tak znaczną sumę. Przeciwnie, zasługuje pani na wszelakie a wszelkie współczucie ludzie dobroczynnych. Dziwi mnie tylko tytuł damy miłosierdzia; bo rozporządzają one mniejszemi daleko środkami. Czy mogłabyś, hrabino, odmalować mi portret tej damy?
 — Trudno mi to będzie — odparła Joanna w celu wzbudzenia tem większej ciekawości kardynała.
 — Jeżeli jednakże była tutaj?
 — Naturalnie, że była — ale nie życzyła sobie widocznie być poznaną, bo twarz miała osłoniętą gęstym woalem a oprócz tego okryta była szerokiem futrem. Pomimo to wszakże...
 — Pomimo to? — powtórzył kardynał.
 — Zdawało mi się... lecz nie ręczę.
 — Co takiego?
 — Że oczy miała błękitne.
 — Usta?
 — Małe, wargi przygrube nieco, dolna mianowicie.
 — Wysoka, czy średniego wzrostu?
 — Średniego.
 — Ręce?
 — Prześliczne.
 — Szyja?
 — Długa i cienka.
 — Wyraz twarzy?
 — Surowy i szlachetny.
 — Wymowa?
 — Jakby niewprawna trochę.
 — Czy może ją znasz, ekscelencjo?
 — Skąd wnosisz, że mógłbym ją znać, hrabino?... — odparł żywo kardynał.
 — Z pytań zadawanych mi, a także przez sympatję którą łączy pracowników na niwie dobroczynności.
 — Nie, pani, nie znam jej wcale.
 — Może masz choćby jakie przypuszczenia, ekscelencjo?...