Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/139

 — Czy starsza dama, nie nazywała jej po imieniu?
 — I owszem, raz jeden.
 — Jak?
 — Andrea.
 — Andrea! — wykrzyknął kardynał poruszony.
 Wiadome było, że królowa jeździła onegdaj z panną de Taverney do Paryża. Głuche pogłoski o opóźnieniu, o bramie zamkniętej, o małżeńskiem nieporozumieniu pomiędzy królem i królową, obiegały po Wersalu. Książę de Rohan odetchnął swobodniej teraz. Nie było ani zasadzki, ani spisku przy ulicy św. Klaudjusza. Pani de la Motte wydała mu się piękną i czystą, jak anioł niewinności. Ale, jako dyplomata, postanowił użyć jeszcze jednej próby, ostatniej.
 — Hrabino — rzekł — jedna rzecz zadziwia mnie... przyznaję.
 — Co takiego, ekscelencjo?
 — Że z twojem nazwiskiem i prawami, nie udałaś się pani do króla.
 — Do króla?
 — Tak.
 — Ależ, monsiniorze, dwadzieścia podań, dwadzieścia próśb mu posłałam.
 — I bez skutku?
 — Bez odpowiedzi jakiejkolwiek.
 — Pomijając zatem króla, wszyscy książęta domu królewskiego, zwróciliby uwagę na domagania się pani.
 — Zwracałam się do wszystkich, nikt mi jednak nie pomógł — odparła.
 — To dziwne! — rzekł kardynał.
 Potem nagle, jakby teraz dopiero myśl ta zabłysła mu w głowie, dodał:
 — Ależ, Boże mój! zapominamy o udzielającej łask wszelkich, o tej, która nigdy nie odmówiła nikomu pomocy zasłużonej, o królowej. Czy widziałaś ją pani?
 — Nigdy — odparła Joanna z przedziwną prostotą.
 — Jakto, nigdy nie zanosiłaś próśb do królowej?
 — Nigdy.
 — Nie starałaś się pani o uzyskanie jej posłuchania?...
 — Starałam, lecz mi się nie udało.
 — Mówisz mi, pani, rzeczy trudne do uwierzenia.
 — Ale zupełnie prawdziwe, dwa. razy tylko byłam