Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/143

ża to za dobre, lub za złe, że kardynał de Rohan trzy, cztery, pięć razy na tydzień składa jego żonie wizyty przy ulicy świętego Klaudjusza.
 — Czyż zabronisz ludziom mówić, panie kardynale! Wiesz przecie, że to jest niepodobieństwem.
 — Zabronię.
 — Jakim sposobem?
 — Bardzo prostym; czy słusznie, czy niesłusznie, ludność paryska zna mnie doskonale.
 — O! z pewnością, że słusznie.
 — Ale nie ma szczęścia znać pani.
 — Cóż stąd?
 — Odwróćmy więc kwestję.
 — W jaki sposób?
 — Gdyby, oto, naprzykład...
 — Co takiego?
 — Gdyby pani... zamiast mnie, przyjeżdżała?
 — Ja, do twojego pałacu, Eminencjo?...
 — Przychodziłabyś pani do ministra.
 — Czy minister nie jest mężczyzną?
 — Zachwycającą jesteś; nie chodzi wcale o mój pałac, mam dom.
 — Domek, mówmy otwarcie.
 — Wcale nie; mam dom, który do pani należy.
 — Do mnie?... A gdzież on, proszę? Wcale nie wiedziałam, że jestem właścicielką domu.
 Kardynał powstał.
 — Jutro, o dziesiątej rano, przyślę pani adres.
 Hrabina zarumieniła się, kardynał wziął ją za rękę.
 Tym razem, pocałunek był z szacunkiem, czułością i zuchwalstwem złożony. Następnie, pożegnali się wzajemnie, z tą resztą wesołej etykiety, bliską zażyłości gorętszej.