Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/155

na zaufanego sługę, lubo miał na sobie mieszczańskie ubranie.
 Postawa jednej z tych dam tak uderzyła hrabinę, że zbliżyła się ku niej.
 Naraz atoli straszny okrzyk w drugiej sali, okrzyk, który się wyrwał z piersi uśpionej młodej kobiety, pociągnął wszystkich w jej stronę.
 Jednocześnie, mężczyzna, który raz był już powiedział: „To ona!“ stojąc blisko pani de lo Motte, głosem głuchym i tajemniczym zawołał:
 — Ależ, panowie, przypatrzcie się tylko, toż to królowa.
 Usłyszawszy to, Joanna zadrżała.
 — Królowa! — ozwały się wystraszone głosy.
 — Królowa u Mesmera!...
 — Królowa w ataku przesilenia!... — powtórzyły inne głosy.
 — To niepodobna! — odezwał się ktoś inny.
 — Przypatrzcie się — powiedział ze spokojem nieznajomy — znacie królowę, czy nie?...
 — Istotnie — odezwali się ciszej niektórzy z przytomnych, — podobieństwo uderzające. Pani de la Motte, jak wszystkie kobiety, które od Mesmera udać się miały na bal do Opery, miała maskę, nałożyła ją i mogła bezpiecznie się przypatrywać.
 — Mój panie — odezwała się do sąsiada, mężczyzny z twarzą pełną i czerwoną, oczami błyszczącemi i dziwnie badawczemi, — wszak to pan mówiłeś, że królowa....
 — Ależ, to żadnej nie ulega wątpliwości — odpowiedział zagadnięty.
 — I gdzież ona?
 — No, ta młoda kobieta, ot tam, na tych poduszkach fiołkowych, ta w ataku tak gwałtownym, że nie jest w stanie pokonać uniesień swoich, to królowa.
 — Na czem pan jednakże opierasz przekonanie, że ta kobieta to królowa?
 — Na tem poprostu, że jest królową — odpowiedział stanowczo mężczyzna z twarzą pełną i czerwoną.
 I oddalił się od hrabiny de la Motte, aby rozszerzać nawinę pomiędzy zgromadzonymi.
 Joanna odwróciła oczy od widoku, jaki sprawiała epileptyczka, zaledwie jednak parę kroków ku drzwiom postąpiła, spotkała się oko w oko z dwoma damami, które