Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/156

przed przejściem do drugiej sali, oglądały z wielkiem zajęciem aparat ze wszystkiemi jego przyborami.
 Zaledwie Joanna ujrzała twarz starszej, wydała okrzyk zdziwienia.
 — Co to znaczy? — zapytała dama.
 Joanna zdjęła szybko maskę i dobyła z kieszeni pudełeczko z minjaturą.
 — Panie — rzekła — zostawiłyście to u mnie.
 — Choćby tak jednakże było — powiedziała starsza — to pocóż takie wzruszenie?...
 — Wzruszona jestem niebezpieczeństwem, jakie zagraża Waszej Królewskiej Mości.
 — Wytłómacz się pani jaśniej.
 — Nie prędzej, aż Wasza Królewska Mość raczy włożyć tę maskę.
 I podała maskę swoją królowej, która wahała się chwilę jeszcze, sądząc, że pod swym kapturkiem zabezpieczona jest dostatecznie.
 — Przez litość!... — zawołała pani de la Motte, — niema chwili do stracenia.
 — Niechaj pani raczy zgodzić się na to — szepnęła królowej towarzysząca jej dama.
 Marja Antonina machinalnie włożyła maskę.
 — A teraz, chodźcie panie, chodźcie, — rzekła Joanna.
 I tak szybko wyszła z niemi, że nie zatrzymały się aż u drzwi, na ulicę prowadzących, u których znalazły się w przeciągu kilku sekund.
 — Cóż to jednakże ma znaczyć? — zapytała królowa, odetchnąwszy swobodniej.
 — Czy Wasza Królewska Mość przez nikogo nie była widziana?
 — Tak sądzę.
 — Tem lepiej.
 — Wytłómacz się pani jednakże, nakoniec?
 — Będę miała zaszczyt powiedzieć wszystko Waszej Królewskiej Mości, jeżeli udzielić mi raczysz godzinę posłuchania. Rzecz w kilku słowach streścić się nie uda, a tymczasem Wasza Królewska Mość łatwo może być poznana.
 Dostrzegłszy zaś w królowej pewne oznaki zniecierpliwienia, dodała:
 — O! pani — rzekła, zwracając się do księżnej de Lam-