Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/158

XVIII

PANNA OLIWJA

 W trakcie tego człowiek, który wskazał obecnym rzekomą królowę, uderzył po ramieniu jednego z widzów.
 — Dla pana, jako gazeciarza, — rzekł — wyborny temat do artykułu!
 — Jakto? — spytał dziennikarz.
 — Żądasz pan treści sensacyjnej?
 — I owszem.
 — Dam ją do artykułu: „O niebezpieczeństwie przebywania w kraju, w którym król jest rządzony przez królowę, gorliwą zwolenniczkę mesmeryzmu“.
 — A Bastylja? — spytał dziennikarz.
 — Co znowu! Czyż niema sposobów na ominięcie cenzury królewskiej,, a pytam też czy kiedykolwiek cenzor zabroni komukolwiek opowiedzieć historję księcia Silon i księżnej Etteniotna, władczyni Norfolku? Cóż pan na to.
 — Ano, tak, — zawołał zachwycony gazeciarz — pyszna myśl!
 — Idźże pan zatem, i zredaguj to najlepszym, jaki masz, atramentem.
 Gazeciarz uścisnął rękę nieznajomego.
 — Czy mam przysłać panu kilka numerów? — zapytał. — Zrobię to z przyjemnością, jeżeli zechcesz pan powiedzieć mi swoje nazwisko.
 — Aha! Wyborna myśl, a wykonana przez pana, sto od sta zysków przyniesie. W ilu egzemplarzach rozchodzą się zwykle pańskie małe pamflety?
 — W dwóch tysiącach.
 — Wyświadcz mi pan zatem przysługę.
 — Chętnie.