Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/164

 — Nie decyduj pani, zanim mnie nie wysłuchasz... Co byś pani powiedziała, gdybym jej zaproponował małą umowę?...
 — Umowę?... Przecież pan widzi...
 — Znowu mnie pani nie pojmuje. Nie mówię o związku, lecz o umowie tylko. Nie o miłość, lecz o interes mi chodzi.
 — Cóż to za interes? — zapytała Oliwja, której ciekawość zdradzała się prawdziwem osłupieniem.
 — Czem się pani zajmuje?
 — Ależ...
 — Nie obawiaj się pani niczego; nie myślę cię potępiać; mów, co się podoba.
 — Nic nie robię, a przynajmniej bardzo mało.
 — Lubisz bywać w teatrach, na balach?
 — Ogromnie.
 — Dobrze jeść?
 — Nadewszystko.
 — Gdybym ci ofiarował dwadzieścia pięć luidorów miesięcznie, czy przyjęłabyś pani?
 — Panie!
 — Droga panno Oliwjo, widzę, że znów zaczynasz wątpić. Mówię dwadzieścia pięć luidorów, mógłbym powiedzieć pięćdziesiąt...
 — Wolałabym pięćdziesiąt, niż dwadzieścia pięć; lecz co przekładam nad pięćdziesiąt, to prawo wyboru kochanka.
 — Do kaduka! wszak uprzedziłem już także, że nie mam żadnej pretensji do tego. Niech panią wcale o to głowa nie boli.
 — A więc, u kaduka także, jak mam tę sumę zarobić?
 — Czyśmy powiedzieli... pięćdziesiąt?
 — Tak.
 — Zgoda, niech będzie pięćdziesiąt. Będziesz mnie pani przyjmować, będziesz się wdzięczyć do mnie, będziemy wychodzić pod rękę, ile razy będę tego żądał, będziesz oczekiwać na mnie tam, gdzie ci wskażę...
 — Ależ, mój panie, ja mam kochanka.
 — Wypędź go pani do licha!
 — Nie, bo go kocham.
 — O!