Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/165

 — Trochę.
 — I to zanadto.
 — Tak sobie.
 — Zatem pomińmy go.
 — Coś bardzo szybko pan się załatwiasz.
 — Lecz nic nie żądam darmo; czy przystaje pani na warunki?
 — Czy już pan wszystkie wymienił?
 — Posłuchaj, droga moja, wiesz już wszystko, co ci miałem na teraz do powiedzenia.
 — Słowo honoru?
 — Słowo honoru! A jednak pojmujesz...
 — Co takiego?
 — Że gdybym potrzebował wypadkiem, abyś rzeczywiście była moją kochanką...
 — A co! Wszak nigdy miało się nie potrzebować tego.
 — Chodzi o to tylko, żeby to tak pozornie wyglądało.
 — O! jeżeli tak, to czemu nie?
 — A więc zgoda!
 — Zgoda.
 — Proszę zatem, za pierwszy miesiąc.
 Podał jej rulon z pięćdziesięcioma luidorami, nie dotknąwszy nawet końców jej paluszków, a ponieważ wahała się, wsunął jej pieniądze do kieszeni sukni, nie musnąwszy wcale ręką jej kibici okrągłej i ruchliwej. Zaledwie złoto dosięgło dna kieszeni, słyszeć się dały dwa silne uderzenia, wymierzone w drzwi od ulicy. Oliwja rzuciła się ku oknu.
 — Wielki Boże! — krzyknęła — uciekaj pan prędko to on.
 — On. Kto?
 — Beausire... mój kochanek... Uciekaj pan. Czy pan słyszy, jak wybija? jak drzwi wywala?
 — Każ mu otworzyć. Cóż u djabła, czemu nie dasz mu klucza od zatrzasku?
 I nieznajomy rozciągnął się na sofie, mówiąc:
 — Muszę zobaczyć tę figurę, muszę ją poznać.
 — Idź-że matko, otwórz — ze złością powiedziała Oliwja. — A co do pana, jeżeli cię jakie spotka nieszczęście...
 — Niechaj będzie! — odrzekł niewzruszony nieznajomy, wygodniej jeszcze rozciągając się na sofie.
 Oliwia, cała drżąca, nasłuchiwała nad schodami.