Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/166

XIX

PAN BEAUSIRE

 Oiiwja zastąpiła drogę rozwścieczonemu mężczyźnie, który z rękami wyciągniętemi, blady, w ubraniu bezładnem, zamierzał wtargnąć do mieszkania ze strasznemi wymysłami.
 — Ehe! był tu jakiś mężczyzna... i dlatego nie chciano mi otworzyć.
 Wiemy, że nieznajomy człowiek, o twarzy pełnej i czerwonej, leżał sobie na sofie w pozycji spokojnej i nieruchomej, co pan Beausire mógł łatwo wziąć za niedecyzję lub nawet za przestrach. Stanął przed nim złowróżbnie i zaczął zgrzytać zębami.
 — Chcę wiedzieć... co robisz tułaj?... a najpierw kto jesteś?...
 — Jestem człowiekiem nader spokojnym, na którego niepotrzebnie patrzysz tak przerażająco, a następnie, rozmawiałem z panią bardzo grzecznie i przyzwoicie...
 — Rozumie się — mruknęła Oliwja, — że grzecznie i przyzwoicie.
 — Milczeć, ladacznico!... — wrzasnął Beausire.
 — No, no! nie traktuj tylko w ten sposób kobiety najzupełniej niewinnej, a jeżeli jesteś w złym humorze...
 — No tak, jestem.
 — Pewno zgrałeś się w karty — rzekła półgłosem Oiiwja.
 — Obdarty jestem zupełnie, do wszystkich djabłów! — zaryczał Beausire, zaciskając pięści.
 — I nie gniewałbyś się z pewnością, gdybyś mógł ko-