Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/168

 — Zastanów się nad jedną rzeczą, moja piękna pani; jeżeli wyjdę — to go spotkani na dole, albo zaczajonego na schodach i nastąpi bitwa. A tam nie można tak swobodnie władać szpadą, więc, albo ja zabiję pana Beausira, albo on mnie położy.
 — Na miłość Boską! wyjdź pan; zatrzymaj się na wyższem piętrze, dopóki Beausire nie powróci. Będzie myślał, że tu pana znajdzie i nie będzie cię szukał gdzieindziej. Niech tylko wejdzie, zamknę natychmiast drzwi na dwa spusty i klucz schowam do kieszeni. Uciekaj pan wtedy i basta...
 — Zachwycająca z ciebie dziewczyna; do widzenia...
 — Do widzenia, kiedy się jednakże zobaczymy?
 — Nawet tej jeszcze nocy, jeżeli tylko tego żądasz.
 — Czyś pan oszalał?
 — Powtarzam, dzisiejszej nocy. Dziś przecież bal w Operze?
 — Pomyśl pan, że to już północ.
 — Wiem, ale co mnie to obchodzi?...
 — Trzeba mieć przecież domino.
 — Beausire pójdzie po nie, jeżeli wywalisz go należycie.
 — Ma pan słuszność!... — odparła Oliwja ze śmiechem.
 — Proszę, jeszcze dziesięć luidorów na kostjumy rzekł nieznajomy, śmiejąc się ciągle.
 — Żegnam pana! adieu! dziękuję!
 I popchnęła go ku wyjściu.
 — Masz tobie! słyszę, że drzwi na dole zamyka.
 — Nie, nie, rygiel tylko z zewnątrz zasuwa się. Adieu! Adieu! bo wchodzi już na górę.
 — A jeżeli zostaniesz pobita wypadkiem, jakże mnie powiadomisz o tem?
 Oliwja zamyśliła się.
 — Musi pan przecież mieć lokai? — powiedziała.
 — Mam... i jednego postawię pod waszemi oknami.
 — Dobrze, niech patrzy w górę, dopóty, dopóki mu nie spadnie na nos bilecik.
 — Zgoda. Do widzenia!...
 Nieznajomy wszedł na wyższe piętro. Rzecz była prosta zupełnie, schody były ciemne, a Oliwja, krzycząca głośno do Beausire‘a, przygłuszała odgłos kroków wspólnika.
 — Czy idziesz, czy nie idziesz, potępieńcze?... — wołała na kochanka, który, drapiąc się na górę, dumał nad