Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/171

 Beausire, powziąwszy dobre przekonanie o męstwie Oliwji, uciekł się do słownych argumentów.
 — Niegodziwa jesteś, rujnujesz mnie i kwita.
 — To ty mnie doprowadzasz do ruiny... — odparła Oliwja.
 — Patrzcie!... ja ją rujnuję, kiedy nie ma nic a nic.
 — Powtórz no mi jeszcze, że nic nie mam. Powiedz raczej, że wszystko, co miałam, sprzedałeś, przepiłeś lub przegrałeś.
 — I ty śmiesz mi wyrzucać moje ubóstwo?
 — A dlaczegoś ubogi? dlatego, że pijesz, dlatego, że grasz!
 — Gram, aby żyć.
 — I ślicznie na tem wychodzisz; z głodu poprostu umieramy. Ładny przemysł... niema co mówić!...
 — Twój wcale nie lepszy, grosza nigdy nie masz! Nie umiesz sobie radzić, do licha!...
 — Lepiej, niż ty!... — krzyknęła wściekła — a oto dowód!..
 Wydobyła z kieszeni garść złota i rozrzuciła po całym pokoju. Luidory potoczyły się i jedne pod sprzęty się pochowały. drugie poleciały pod drzwi, niektóre nareszcie pozostały na środku, błyszcząc, jak iskry ogniste. Beausire doznał zawrotu głowy a raczej zgryzoty sumienia.
 — Luidory, luidory podwójne!... — zawołał przygnębiony.
 Oliwja drugą już garść luidorów trzymała w ręku.
 I rzuciła niemi w twarz Beausir‘a, oślepionego tym pociskiem.
 — O!... o!... — zawołał, — a to bogaczka, ta Oliwja.
 — Widzisz, co mi mój przemysł przynosi — powiedziała cynicznie.
 — Szesnaście... siedemnaście... osiemnaście... liczył Beausire, dysząc z radości.
 — Podły!... mruknęła Oliwja.
 — Dziewiętnaście... dwadzieścia... dwadzieścia jeden... dwadzieścia dwa...
 — Nikczemnik!
 — Dwadzieścia trzy„. dwadzieścia cztery... dwadzieścia pięć...
 — Łajdak!...