Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/172

 Czy, że posłyszał to, czy że i bez tego wstyd mu się zrobiło, Beausire zerwał się na nogi.
 — A zatem — rzekł tonem tak poważnym, że nic nie było w stanie dorównać jego komizmowi — a zatem, moja panno, robiłaś oszczędności, gdy mnie na najpotrzebniejszych rzeczach zbywało?... Pozwalałaś mi chodzić w spłowiałych pończochach, w zrudziałym kapeluszu, nędznym surducinie z wytartą i poobrywaną podszewką, gdv miałaś w skrzynce luidory!... A skądże one pochodzą?... Ze sprzedaży moich rupieci, jakiej dokonałem, łącząc smutną moją egzystencję z twojem przeznaczeniem.
 — Oszust!... — mruknęła cicho Oliw ja.
 I rzuciła na niego pełne pogardy spojrzenie. Nie obeszło go to zupełnie.
 — Przebaczam ci, nie skąpstwo twoje, lecz rządność.
 — A chciałeś mnie przed chwilą zabić?...
 — Wtedy miałbym słuszność zupełną, teraz błądbym popełnił.
 — Dlaczegóż to, jeżeli łaska?...
 — Bo teraz jesteś prawdziwą gospodynią, pomagasz mi w utrzymaniu gospodarstwa.
 — Mówię ci, że podły jesteś...
 — Nie gniewaj się, Oliwietko!...
 — Oddaj mi złoto.
 — O!... najdroższa moja!...
 — Oddaj mi je, bo inaczej przebiję cię własną twoją szpadą.
 — Podaruj mi je, moja droga!...
 — Oh!... nikczemniku!... oh!... stworzenie przebrzydłe!... Żebrzesz, gotów jesteś zyski ciągnąć z mojego złego prowadzenia!... I to nazywa się mężczyzna!... Zawsze cię nienawidziłam, rozumiesz?...
 — Ten, który daje — odparł z powagą Beausire — może dawać widocznie, jest zatem szczęśliwy. Ja także dawałem ci, Nicolino.
 — Nie chcę, byś mnie nazywał tem imieniem.
 — Przepraszam, Oliwjo. Mówiłem zatem, że dawałem ci, dopóki mogłem.
 — Ogromna hojność!... kolczyki srebrne, sześć lutdorów, dwie suknie jedwabne i trzy chustki do nosa.
 — Jak na żołnierza, to wcale dużo.
 — Cicho bądź; kolczyki ukradłej innej — by je mnie