Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/173

ofiarować, luidory pożyczyłeś i nie oddałeś ich więcej suknie jedwabne...
 — Oliwjo!... Oliwjo!...
 — Oddawaj mi moje pieniądze.
 — A co chcesz za nie?...
 — Dwa razy tyle.
 — Dobrze!... zgoda — powiedział łotr z powagą. — Idę grać na ulicę de Bussy; przyniosę ci nietylko dwa, ale pięć razy tyle.
 Ruszył ku drzwiom. Pochwyciła go za połę starego przetartego ubrania.
 — Masz tubie!... — zawołał — podarłaś mi surdut.
 — Tem lepiej, będziesz miał nowy...
 — Sześć luidorów, Oliwjo, sześć luidorów.
 Oiiwja z całym spokojem oberwała mu drugą połę. Rozjątrzyło to Beausira.
 — Cóż u wszystkich djabłów!... — krzyknął — chcesz chyba, żebym cię zabił? Pięknie mnie traktuje ladacznica. Zupełnie teraz wyjść nie mogę!...
 — Przeciwnie, wyjdziesz i to natychmiast.
 — Ciekawym jak, bez ubrania?...
 — Włóż zimowy surdut!...
 — Dziurawy, łatany!...
 — No, to go nie kładź, ale wyjdziesz.
 — Nigdy.
 Oliwja dobyła resztę złota z kieszeni, około czterdziestu luidorów — i w dwóch dłoniach podrzucać je zaczęła. Beausire o mało nie oszalał; ukląkł raz jeszcze.
 — Rozkazuj — zawołał — rozkazuj!
 — Pobiegniesz do magazynu Capucin Magique przy ulicy de Sine, gdzie sprzedają domina na bale maskowe.
 — Co dalej?...
 — Kupisz dwa garnitury — dwie maski i dwa domina.
 — Dobrze.
 — Dla ciebie czarny, dla mnie biały atlasowy.
 — Rozumiem.
 — Dwadzieścia minut czasu daję ci na to.
 — Na bal pójdziemy?...
 — Na bal.
 — Lecę, — odparł, nie ruszając się zresztą.
 — Cóż to, jeszcześ tutaj?...
 — A na wydatki...