Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/174

 — Masz dwadzieścia pięć luidorów.
 — Jakim sposobem mam mieć dwadzieścia pięć luidorów. Co ci się przywidziało?...
 — Ależ te, coś pozbierał.
 — Oliwjo, Oliwjo, czyż to pięknie?...
 — Co przez to rozumiesz?...
 — Oliwjo, dałaś mi je przecież.
 — Nie mówię, żebyś ich nie dostał; lecz gdybym ci je dała teraz, to nie powróciłbyś. Idźże już i wracaj prędko.
 — Do licha!... masz rację — rzekł nicpoń. — Miałem zamiar nie wrócić...
 — Dwadzieścia pięć minut czasu, czy słyszysz?... — zawołała.
 — Słyszę.
 Wyszedł w surducie bez pół, na miejscu których samotna szpada kołysała się swobodnie, koszula wystawała mu wielką bufą pomiędzy kamizelką i pasem dolnego ubrania, według mody z czasów Ludwika XIII.
 Podczas gdy nicpoń zdążał w stronę ulicy de la Seine, Oliwja skreśliła następujące słowa:
 „Pokój podpisany, podział zrobiony, bal przyjęty. O drugiej będziemy w Operze. Będę miała białe domino z błękitną kokardą na lewem ramieniu“.
 Owinęła w papier odłamek stłuczonego dzbanka i, wywychyliwszy głowę przez okno, rzuciła go na ulicę.
 Lokaj chwycił zdobycz i uciekł.
 Beausire w trzydzieści minut był już zpowrotem, a ciągnęło za nim dwóch chłopców krawieckich, niosących dwa wykwintne domina w cenie osiemnastu luidorów, pochodzące z magazynu dostawcy królowej i jej dam honorowych.