Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/180

 — Więc, jeżeli warunki twoje wydadzą mi się niewłaściwemi, przvyołam moich ludzi...
 Kardynał począł się śmiać.
 — A widzisz, Eminencjo!
 — Nic nie widzę — odparł kardynał.
 — I owszem, widzisz, że żartowałeś sobie ze mnie!
 — Pora po temu, jak sądzę.
 — Naturalnie, wiesz bowiem, że gdybym zawołała na tych „moich“ ludzi, nie pokazałby się żaden.
 — A gdyby tak było! Niech mnie djabli...
 — Fi! mjtisiniorze.
 — Cóż tak złego zrobiłem?
 — Zakląłeś, Eminencjo.
 — Nie jestem w tej chwili kardynałem, hrabino; jestem u ciebie... cywilnym.
 I de Rohan znowu śmiać się zaczął.
 — Poczciwe człowieczysko — pomyślała w duchu hrabina.
 — Ale, ale — odezwał się nagle kardynał, jakgdyby zapomniana myśl jakaś wypadkowo przyszła mu do głowy — co to mi mówiłaś kiedyś, hrabino, o tych dwóch damach miłosierdzia, o tych dwóch niemkach jakichś?
 — U tych z portretem? — zapytała Joanna — ponieważ bowiem widziała królową, miała się na baczności i przygotowana była na odpowiedź.
 — Tak; o tych z portretem.
 — Monsmiorze — odezwała się pani de la Motte, patrząc bystro w oczy kardynałowi — znasz je lepiej niż ja... o zakład.
 — Ja? hrabino?... przykrość mi doprawdy sprawiasz; wszak sama pragnęłaś się dowiedzieć kto one?
 — Panie kardynale — powiadam ci, że znasz doskonale te damy.
 — Nie.
 — Jeszcze jedno nie, a nazwę cię wytrawnym kłamcą.
 — O! pomściłbym się za zniewagę.
 — W jaki sposób, jeżeli łaska?
 — Całując cię, hrabino.
 — Panie ambasadorze wiedeński! serdeczny przyjacielu cesarzowej Marji Teresy!... zdaje mi się, że powinieneś znać dokładnie portret tej dostojnej pani, chyba, że zupełnie niepodobna do niego.