Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/184

 — Pomówmy zatem otwarcie, hrabino. Na cóż mi zechcesz pozwolić?
 — Na wszystko, co się zgadza z mojemi upodobaniami i obowiązkami.
 — O! o! wybierasz pani podstawy najbardziej chwiejne na świecie.
 — Proszę mi nie przerywać, monsiniorze, jeszcze coś dodać miałam.
 — Cóż takiego? dobry Boże!
 — Kaprysy moje.
 — Zgubiony jestem, hrabino!
 — Cofasz się, monsiniorze?
 Kardynał był w tej chwili pod czarem wyzywającej kusicielki.
 — Nie — odparł — nie cofam się przed niczem.
 — Nawet przed obowiązkami mojemi, Eminencjo?
 — Ani przed upodobaniami i kaprysami.
 — Żądam dowodu.
 — Mów, hrabino.
 — Chcę być dzisiaj... na balu Opery.
 — To zależy od ciebie, hrabino, wolna jesteś jak ptaszek, możesz iść zatem na bal Opery.
 — Cierpliwości; posłyszałeś dopiero połowę mojego żądania, monsiniorze; drugą zaś jest, abyś ty ze mną poszedł także.
 — Ja! do Opery?... Ależ! hrabino!
 I kardynał wykonał ruch, na prostego śmiertelnika bardzo zwykły, na Rohana, bardzo dziwny.
 — Widoczne jest, że nie tak nadzwyczajnie ci chodzi o to, aby mi się przypodobać, monsiniorze! — rzekła hrabina.
 — Kardynał nie może bywać na balach opery, hrabino, czy ja mógłbym ci zaproponować wejście do... publicznej fajczarni?
 — Kardynał nie tańczy także nigdy, nieprawdaż?
 — Nigdy.
 — A kardynał de Richelieu tańczył sarabandę?
 — Przed Anną austrjaczką, to prawda... tak... — wyrwało się kardynałowi.
 — Prawda, że to przed królową — powtórzyła Joanna, wpatrując się w kardynała. — Widocznie, uczyniłbyś to także, ale tylko dla królowej, monsiniorze.