Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/190

 — Ho, ho, mój panie — oderwało się żartobliwie — pozwólże tej pani pobawić się swobodnie. Nie zawsze u djabła jest półpoście, nie zawsze też bywają bale w Operze!...
 — Patrz lepiej swego nosa — odparło grubjansko czarne domino.
 — E! mój jegomość! zapamiętaj to sobie raz na zawsze, że trochę uprzejmości nigdy nie zawadzi.
 — Nie znam cię — odrzekło czarne domino — pocóż u djabła mam z tobą robić ceremonje?
 — Nie znasz mnie, lecz...
 — Lecz co?
 — Lecz ja cię znam, panie Beausire.
 Domino, usłyszawszy swoje nazwisko, zadygotało, zadrżał mu nawet jedwabny jego kapturek.
 — Ależ... nie lękaj się, panie Beausire, nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz.
 — A kogóż to ja się lękam? Czy wypadkiem nie odgadłeś mojej myśli, tak jak nazwiska?
 — Być może.
 — Cóż więc myślę? Nigdy nie widziałem czarownika i przyjemnie mi go będzie poznać.
 — Wziąłeś mnie zatem — za wysłańca pana de Crosne?...
 — Pana de Crosne?...
 — No!... tak, o tem tylko myślisz i basta!... O panu de Crosne, inspektorze policji...
 — Panie!...
 — Bardzo pięknie, drogi panie Beausire; co to... sięgasz po szpadę do boku? A cóż za jakaś wojownicza natura! Uspokój się, drogi Beusire, szpadę zostawiłeś w domu i bardzo dobrze się stało. Mówmy o czem innem.
 — Czy zechcesz mi odstąpić ramię tej pani?...
 — Ramię tej pani?...
 — Tak, tej pani.
 — Czy na długo żądasz tego ramienia?...
 — Drogi Beausire, jaki ty jesteś szkaradnie ciekawy: może na dziesięć minut, może na godzinę, a może i na całą noc.
 — Wolne żarty, mój panie.
 — Powiedz tak, albo nie...
 — Nie.