Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/191

 — No, no, nie udawaj tylko zawziętego.
 — Czemuż to?...
 — Bo, mając już jednę maskę, nie masz potrzeby nakładać drugiej.
 — Panie!...
 — Znowu się gniewasz, u djabła, a niedawno tak byłeś łagodny?...
 — Kiedy?... gdzie?...
 — Przy ulicy Dauphine.
 Beausire skamieniał. Oliwja parsknęła śmiechem.
 — Milcz!... — zasyczało czarne domino, a potem, zwracając się do niebieskiego, dodało:
 — Nie rozumiem, co mówisz, mój panie. Intryguj mnie szlachetniej, jeżeli potrafisz.
 — Zdaje mi się. panie Beausire, że nic niema szlachetniejszego nad prawdę, czy tak — panno Oliwjo?...
 — A!... pan i mnie zna także?...
 — Przecież ten pan... nazwał cię tem imieniem przed chwilą?...
 — A cóż tu jest prawdą? — odezwał się Beausire, powracając do rzeczy.
 — To, że, bliski zabicia tej biednej damy, niema bowiem godziny całej — jak chciałeś ją życia pozbawić, powstrzymałeś się na dźwięk dwudziestu luidorów.
 — Dosyć, panie!
 — I owszem; odstąp mi zatem ramię tej pani, skoro masz dosyć.
 — Widzę ja dobrze — mruknął Beausire, — że porozumieliście się ze sobą.
 — Daję ci słowo, że nie.
 — A!... jak można tak mówić?... — zawołała Oliwja.
 — Zresztą — dodało domino błękitne — gdybyśmy się nawet porozumieli, to dla twojego dobra jedynie.
 — Dla mojego dobra?... — Czy nie możnaby dać mi na to dowodu?...
 — Chętnie.
 — Ciekawym.
 — Dowiodę ci zatem — kończyła błękitne domino — że obecność twoja tutaj o tyle jest dla ciebie niebezpieczna, o ile zniknięcie byłoby korzystne.
 — Jakto?...
 — Jesteś członkiem pewnej akademji, czy tak?...