Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/192

 — Tylko nie gniewaj się, panie Beausire, nie mówię przecież o akademji francuskiej. Przy ulicy Pat-de-Fer, trochę niżej niż parter, czy nie tak, drogi panie Beausire?..
 — Cicha!... cicho!.. jakiż z pana okropny człowiek.
 — Wcale nie zasługuję na tę nazwę. Powróćmy do naszej akademji.
 Błękitne domino dobyło piękny, brylantami zdobny zegarek, na którym — jak dwie gorejące pochodnie, spoczęły źrenice Beausir‘a.
 — Cóż dalej?... — zapytał ten ostatni.
 — Otóż w owej akademji, drogi panie Beausire, przy ulicy Pat-de Fer, będzie miała miejsce za kwadrans rozprawa — dotycząca rozdania dwóch miljonów pomiędzy dwunastu stowarzyszonych, z których jednym ty jesteś, panie Beausire.
 — A pan drugim, jeżeli...
 — Dokończ.
 — Jeżeli nie jesteś łapaczem.
 — Doprawdy, panie Beausire, sądziłem, że jesteś sprytny, a widzę z boleścią, że jesteś głupcem tylko. Gdybym należał do policji, byłbym cię już dwadzieścia razy mógł przytrzymać, za sprawki, trochę mniej honorowe, niż spekulacja dwumiljonowa, nad którą debatować będą za kilka minut w akademji.
 Beausire zamyślił się.
 — Niech mię djabli porwą — zawołał, — jeżeli nie masz racji.
 Potem spostrzegłszy się, dodał:
 — Więc, mój panie, chcesz mnie wyprawić na ulicę Pat-de-Fer, a może myślisz, że nie wiem dlaczego?
 — Naprzykład?...
 — Żeby mnie tam przyłapać. Niegłupim.
 — Idjota z ciebie, mój Beuasire!...
 — Panie!...
 — Gdybym chciał zrobić to, o czem mówisz, gdybym miał władzę odgadywania tego, co się knuje w akademji waszej — pocóżbym tu przychodził prosić cię o pozwolenie porozumienia się z tą panią?... Kazałbym cię uwięzić i uwolniłbym i siebie i tę kobietę od twojej miłej osoby.
 — Tak mi się coś bardzo zdaje — krzyknął nagle Beausire, puszczając ramię Oliwji — że to pan, przed dwoma