Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/194

kolwiek byłoby inne, które trzeba było przybrać, aby o pierwszem zapomniano. Biedna Oiiwja. Szczęśliwa Nicolina!
 W tej chwil maski tak się zbiły około tych dwojga spacerujących, że Nicolina, czy też Oliwja, zmuszona była bardziej się jeszcze przycisnąć do swego towarzysza.
 — Powiedziałeś: biedna Oliwja!...
 — Tak.
 — Więc nie wierzysz, abym była szczęśliwa?
 — Trudno być szczęśliwą — z takim jak Beausire człowiekiem.
 Oliwja westchnęła.
 — Szczęśliwą też wcale nie jestem.
 — Skoro tak, to go porzuć.
 — Nie chcę.
 — Dlaczegóż?
 — Bo żałowałabym tego natychmiast.
 — I czegóż mogłabyś żałować w tym pijaku, karciarzu, w człowieku, który cię bije, w rzezimieszku, który lada dzień znajdzie się na galerach?
 — Bodaj, że nie zrozumiesz tego, co ci powiem.
 — Mów jednakże.
 — Żałowałabym hałasu, jaki dokoła mnie czyni.
 — Powinienem był to odgadnąć. Oto co znaczy spędzić młodość pomiędzy ludźmi spokojnymi.
 — A czy znasz młodość moją?
 — Doskonale.
 — Panie drogi! — powiedziała Oliwja z niedowierzaniem, potrząsając głową.
 — Porozmawiajmy więc o twojej młodości, panno Nicolino.
 — I owszem: uprzedzam wszakże, iż nie będę odpowiadać na zapytania.
 — Nie żądam tego bynajmniej.
 — Czekam.
 — Nie zacznę od dzieciństwa, bo nie wchodzi ono w rachunek życiowy, zacznę od chwili, w której poczułaś, że Bóg dał ci serce do kochania...
 — Kogo?
 — Gilberta.
 Imię to, przejęło drżeniem młodą kobietę.
 — O! skąd wiesz o tem? — zawołała.