Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/197

 — Nie żyje? — powtórzyła Nicolina z niedowierzaniem.
 Potem — z nagłem wzruszeniem zawołała:
 — Panie, błagam cię, wyświadcz mi przysługę!
 — Dwie, dziesięć, ile zechcesz, Nicolino.
 — Przed dwoma godzinami widziałam cię u siebie, boć to pan byłeś?
 — Nieinaczej.
 — Wtenczas nie starałeś się ukrywać przede mną.
 — Bynajmniej; przeciwnie, starałem się, abyś mnie dobrze poznała.
 — O! jakżem ja szalona, jaka warjatka! ja, która ci się tak przypatrywałam. Szalonam i bezrozumna!... Kobieta!... nic więcej tylko kobieta, jak Gilbert powiadał.
 — Jeżeli tak myślisz, to w wielkim jesteś błędzie, nie daj sobie obciąć pięknych swoich włosów, bo jesteś najzupełniej przy zdrowych zmysłach.
 — Nie, nie, bo przecież tak długo patrzyłam na ciebie, a nic nie widziałam...
 — Nie rozumiem.
 — Czy wiesz, czego żądam od ciebie?
 — Powiedz, zgodzę się na wszystko.
 — Zdejmij maskę.
 — Tutaj?... niepodobna.
 — O! przecież to nic nie zaszkodzi, gdy moje a nie czyje inne oczy cię ujrzą; tam, za tą kolumną, w cieniu tej galerji nikt cię, prócz mnie, nie zobaczy.
 — Otóż jest jeszcze coś... co mi przeszkadza.
 — Obawiasz się, abym cię nie poznała?
 — Ja?
 — I ażebym nie krzyknęła: Toś ty Gilbert!
 — Doprawdy, żeś szalona! Nicolino!...
 — Zdejmij maskę.
 — Dobrze, zgoda; lecz pod warunkiem...
 — Przystaję zgóry na niego.
 — Że gdybym zkolei zażądał, abyś ty swoją zdjęła...
 — Zdejmę. Jeżeli zaś nie, to mi ją zerwiesz.
 Błękitne domino, nie dając się prosić dłużej, skręciło w miejsce ocienione, które wskazała młoda kobieta — i zdjąwszy maskę, ukazało się Oliwji.
 — Niestety! nie... powiedziała, tupiąc nogą, i szarpiąc dłonie paznogciami. — Niestety! To nie Gilbert.
 — Więc któż ja jestem?