Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/198

 — Co mnie to obchodzi! skoro nim nie jesteś.
 — A gdybym by! Gilbertem? — zapytał nieznajomy, wkładając maskę.
 — O! Gdybyś był Gilbertem — wykrzyknęła namiętnie dziewczyna.
 — To co?...
 — Gdybyś odezwał się do mnie: Nicolino, Nicolino, czy pamiętasz Taverney-Maison-Rouge?... O! wtedy!
 — Wtedy?
 — Beausire nie istniałby dla mnie na świecie.
 — Wszak powiedziałem ci już, drogie dziecię,, że Gilbert nie żyje.
 — Może to i lepiej — westchnęła Oliwja.
 — Tak, bo jakkolwiek piękną jesteś, onby cię już z pewnością nie kochał.
 — Czy chcesz powiedzieć, że by się mną brzydził?
 — Nie, lękałby się tylko.
 — Być może. Byliśmy niejako podobni do siebie, a on znał się tak dokładnie, żem go przejmowała strachem.
 — Mówisz zatem, że to lepiej, iż nie żyje.
 — Naco słowa moje powtarzać? W ustach twoich, ranią mnie one boleśnie. Powiedz, dlaczego byłoby lepiej?
 — Bo dzisiaj, droga Oliwjo, zauważ, że przestają mówić o Nicolinie, bo dzisiaj masz przed sobą przyszłość szczęśliwą, bogatą, świetną.
 — Tak sądzisz?
 — Tak, jeżeli przystaniesz na to, co będzie w stanie doprowadzić cię do wskazanego przeze mnie celu.
 — Możesz być zupełnie spokojny.
 — Tylko, nie trzeba tak wzdychać, jak przed chwilą.
 — Zgoda. Wzdychałam za Gilbertem; a że on jeden tylko był na świecie i umarł, wzdychać odtąd nie będę.
 — Gilbert był młody, miał wady i zalety młodości. Dziś...
 — Dziś nie jest starszym, aniżeli przed dziesięcioma laty.
 — Zapewne, że nie, skoro umarł.
 — Widzisz więc, że umarł; tacy, jak on, nie starzeją się, umierają tylko.
 — O! — zawołał nieznajomy — młodości! odwago? piękności! epoko miłości, heroizmu i poświęcenia, kto cię utrąca, życie traci! Młodość, to raj, niebo, wszystko!. To, co później mamy od Boga, jest tylko smutnem wyna-