Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/203

 — Monsiniorze, czy jesteś kochankiem tej kobiety, która ci towarzyszy?
 Kardynał zadrżał.
 — O ile mi się zdaje, powiedziałeś — monsiniorze? — odparł.
 — Tak, monsiniorze.
 — Mylisz się więc, nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz.
 — O! monsiniorze, trudna rada; nie zapieraj się nadaremnie; choćbym ja cię nie poznał, to dama, której służę za towarzysza, poleciła mi powiedzieć, że poznaje cię wybornie.
 Oliwji zaś szepnął do ucha:
 — Daj znak potakujący i uczyń to samo za każdym razem, gdy ścisnę cię za rękę.
 — Zadziwiasz mnie — odparł kardynał, zbity z tropu — któż jest ta dama?
 — O! monsiniorze, sądziłem, żeś ją poznał. Ona odrazu cię odgadła, może zazdrość...
 — Pani zazdrosna jest o mnie?... — zawołał kardynał.
 — Tego nie mówimy — odezwał się nieznajomy wyniośle.
 — Co on tam takiego prawi? — żywo zagadnęła pani de la Motte, którą ta rozmowa niemiecka, a tem samem dla niej niezrozumiała, drażniła do najwyższego stopnia.
 — Nic, nic.
 Pani de la Motte z niecierpliwością tupnęła nogą.
 — Pani — rzekł kardynał — błagam o jedno słówko tylko z ust twoich, a zaręczam, że ono da mi Cię poznać Kardynał mówił po niemiecku.
 Oliwja, nie zrozumiawszy ani słowa, pochyliła się ku niebieskiemu dominu.
 — Zaklinam cię, pani, nie odpowiadaj — wykrzyknęło domino.
 Tajemniczość ta podniecała ciekawość kardynała. Dodał więc:
 — Jedno tylko słówko niemieckie! czyżby to mogło skompromitować panią?...
 Błękitne domino, udając, że pyta o rozkazy Oliwji — odrzekło niezwłocznie.
 — Panie kardynale, oto są własne słowa pani:
 — Ten, którego myśl zasypia, w czyjej wyobraźni obecność uko-